Анали Правног факултета у Београду

34

AHA ЛИ ПРАВНОГ ФАКУЛТЕТА

Од правила израженог у чл. 209 Општих узанса учињен je изузетак у чл. 213. По овом члану, кад je купац у доцньи, a већ je примио робу, продавйц нема избора у смислу чл. 209; он може само тражити испуњење уговора (то je овде: исплата цене) и накнаду шгете због задоцњења (то je овде: законска камата, ако купац није крив за доцњу, а уз то и накнада дааье штете, ако je купац крив за доцњу). Смисао ове одредбе ко ja се редовно појављује у кодификацијама трговинског права и робних узанса јесте у том да се избегне захтевање од купца у дощьи да робу врати натраг продавцу, до чега би дошло у случају раскида уговора, јер би-то претстављало неоправдану строгост према купцу, пошто купац-трговац редовно далье про да je и предаје робу, пре него што се против гьега подигне захтев на основу кондикције. Даље je избор по чл. 209 утолико ограничен што уговору верно j странци безусловно (примарно) припада увек само једно од права предвиђених у том члану, док јој друго право припада само ако je испуњен известан услов. Koje je право примарно, a које je секундарно, и у чему се састоји услов за избор секундарног права, зависи од тога да ли je реч о нефиксном или о фиксном послу. При нефиксном послу примарно je право на испуњење уговора и на накнаду штете због задоцњења, тј. оно настаје за недужну странку самим фактом падања друге странке у доцњу, дакле, непосредно по наступању доцње. Што се права одустајања тиче, „поверилац може одустати од уговора само ако je дужнику оставио примерен рок за испуњење његове обавезе, а дужник није исдунио своју обавезу ни у том накнадном року” (чл. 209, ст. 2). По овој сдредби, поверилац не мора приликом остављања примереног рока саопштити дужнику да he уговор бити раскинут, ако до краја новог рока дужник не испуни обавезу. Довољно je да поверилац остави дужнику рок, па да тек по безуспешном протеку рока изјави да одустаје од уговора. Притом je спорно како треба схватити реч „оставио”: да ли то значи да поверилац мора дужнику одредити примерен рок за испуњење обавезе или мора фактички трпети да дужник у том року испуни своју обавезу, а да тај рок уопште не спомене после доласка дужника у доцњу. Наша пракса je по овом питању нестална, док аустриска пракса, ко ja има сличну одредбу у чл. 356 Трговинског законика, стоји од 1922 на овамо на становишту да није нужно да поверилац одреди накнадни рок. Ова тражььа je за нас утолико интересантнија, што по Аустриском трговинском законику, као и по Аустриском грађанском законику, поверилац који би хтео да раскине уговор због дужникове доцње je дужан да унапред саопшти дужнику да he одустати од уговора ако дужник у накнадном примереном року не испуни своју обавезу, док код нас, као што смо видели, он није дужан да то учини унапред. Ово се становиште у аустриском праву правда тиме да поверилац саопштавајући свој одустанак не може прегледати све околности које утичу на дужину примереног рока, па да, према томе, не би