Архив УНС — Црквени листови

победата на кароднте во Југославија кои беа предводени од геннјалниот народен син Маршал Тито, нашнот народ се ослободи од тија ропства. Мзкедонското народно свештенство кое што во текот на четворогодишната борба изцело беше со својот народ и ставаски се во служба на народните интересн а против обупаторот и неговите помагачи, достојно ,ја изполни својата задача во текот иа народното борбено сплотуење на кародите во Југославија. Тоа народно свештенство продолжуваск’ија светлата традиција на својите просветители Кирил и Методи. на св. Климента и Наума, како и на сите други неумрели великани кон што през најтешкото ропство ro чуваа светлото словенско име на нашиот народ, уште од првнте денови застана со својот нзрод. Гледаејки дека неговите идеали со добивзњето на нацконална слобода беа постигнати побара да слободата бнде потполна н народното иакедонско свештенство со полни историски и каноиски права сакаше да има своја иационална црквл во Н.Р.М., која црква во новото преме ке послужи за сплотуење м туховно обедннуење на народите во Југославија. Како вистинско народно свештенство, цврсто решено да ги чува тековнните на народно ослободителна борба во практнчна примена поработк за продолбочуење и ојакнуењс на братството н једннството југословенските кароди изтакнуваејкн ro иа својите свештеннчки скупштини захтсвот за создавање на единствена православна црква во Југославија, која што би имала за цел моралното препородуење и духовкото сплотуење иа народнте во Југославија. Со тоа македонското свештенство докажа на сите братски народи да и ако неговата политичка слобода дојде после 900 години на дело се ослободи од секаков тесен шовинизам и сепаратизам. Со ираво очекуеше нашето свештенство дека ке биде правилно разбрано од страна на црковните функционе*ри на Српската црква, а исто така веруеше дека истите ке поработат на тоа да сс постнгне единството во црквата, како и да односите помегју црквата и државата бидат доведени во склад које што бн користило на народот, црквата и државата. Но сите тпе добронамерни желбн кои што ги правеше нашето народио свештеиство не најдоа добар прием кај функционерите на Српската црква. Од после се констатнра дека некоји од црковните всликодостојници на православната црква во Југославија не сакаа да се ослободат од ндејата за стариот друштвен поредок со кој што сраснале, очекуваеки ro повратокот на стариот друштвен строј, Црквата п нејзимото свештснство ги поставија во паснвно држање према сето онса што народите во Југославнја ro градат. Со право нашето свештеиство след како не постигна спо-