Битеф

Open Theatre / 7 Stages Njujork / Atlanta Sjedinjene Američke Države Susan Yankovitz:

1969 TERMINAL 1996

Režija: Joseph Chaikin Dramaturg: Catharine Jones Asistent režije: Anders Cato Muzika: Ellen Maddow Scenograf: Christine Jones Kostimograf: Gwen Fabricant Osvetljenje: David Lee Cuthbert Inspicijent: Steve Rich Učestvuju: Scott Blumenthal, Shami Chaikin, Hyunyap Lee, Nkenge Scott, Tina Shepard, Paul Zimet Svi glumci u predstavi su članovi »Actor’s Equity Association, the Union of Professional Actors and Stage Ménagers« u SAD,

1969 TERMINAL 1996 1970. Open Theatre, jedno od najinovativnijih medu alternativnim pozorištima ere, vratilo se iz Evrope u Njujork radi premij ere Terminala za koji če se übrzo ustanoviti da je jedan od njihovih najznačajnijih radova. Produkciju koja se razvila iz kolektivnog istraživanja ljudske smrtnosti i razmatranja podjednako i lične i društvene reakcije na smrt, Njujork Tajms [The New York Times) primio je kao »zapanjujuči horor«. Sada, 1996, nova generacija se suočava sa mogućnošću smrti na načine nezamislive u 1960-im. Živeti pre nego što umreš, sve više postaje nužnost za mlade ljude koji rastu sa realnošču AIDS-a, u strahu od besmislenog nasilja, boreči se sa dilemom o asistiranom samoubistvu. Savremeni prizori bebe nevino uhvačene u unakrsnoj vatri ili dr Kevorkiana, isto su tako neizbrisivo utisnuti u američku svest kao i telo male devojčice izgorelo od napalma i Mary Ann Vecchio koja vrišti nad telom Džefa Milera, 4. maja 1970. u Državi Kent [nedelju

dana pred njujorško izvodenje Terminala]. Percepcija smrtnosti, istražena kroz iskustvo i stavove, jeste medu najdubljim izrazima svake kulture, Pozorište 7 Stages ušlo je u partnerstvo sa Open Theatreom, ne bi li razvilo dijalog izmedu dve generacije: one buntovnika iz 60-ih i njima odgovarajučih savremenika, svake sa svojom sopstvenom pozorišnom tradicij om i različitim iskustvima smrtnosti. Zajedno, članovi originalnog Open Theatrea i glumci u svojim dvadesetim, radeči sa pozorišnim džinom Džozefom Čeikinom i nagradivanim dramskim piscem Suzan Jankovič, stvoriče svežu i razvijenu produkciju koja spaja originalan tekst Terminala sa novim i savremenim materijalom. U ovoj saradnji, članovi Open Theatrea preneče, preuzimajuči na sebe odgovornost, tradiciju pozorišnog iskustva na buduče generacije umetnika. Mladi glumci naučiče svoje stanje kolege nove načine istraživanja samog sebe i posmatranja savremenog sveta. Tako če se uspostaviti zdrava povezanost i pozorišni jezik, koji če spojiti generacije umetnika i doprineti stvaranju novog jezika za budučnost. Open Theatre [1963-1973] Pozorišni postupak Open Theatrea bio je više nego neobičan za njegovo vreme. Trupa je razvila interdisciplinarni proces saradnje, koji su široko prihvatili i pozorište i izvodači, koji su ih sledili. I pojedinačno i grupno, umetnici su saradivali i improvizovali na zadatu temu, ispravljajuči i proširujuči pozorišne uloge. Odbacivši realizara, Open Theatre je bio jedno od pozorišta koja su redefinisala disciplinu, napuštanjem psihološkog realizma i naracije. Džozef Čeikin i Suzan Jankovič gledajuči 25 godina kasnije na Terminal, rekli su da je »najdivnije u ovom načinu rada bio neprekidan i iznenađujući uticaj mišljenja na mišljenje, mašte na maštu. Kako niko nije bio prinuden da ostane unutar rigidne uloge, glumač je mogao, na primer, da u komad unese političku strast; pisac je mogao da ima uticaj na vizuelnost predstave; reditelj da piše. Rezultat je bila zajednička kreacija u kojoj su sam komad i predstava bili neizrecivo povezani«. Razvoj postupka