Битеф

9

ili freske, dionizijske orgije... U pogledu osećajnosti ili spiritualnosti, ova predstava ponajpre predstavlja obnavljanje Dionisovog kulta u savremenom ključu, sa svim onim što je u njemu užasavajuče, zavodljivo, opasno, ali pre svega lepo, uzbudljivo i katarzično: kao takva, predstava Olimp je veličanstvena oda životu. Njeno trajanje bi bilo izazov za publiku iz svih istorijskih perioda i kultura, ali je ona to pre svega za savremenog gledaoca iz zapadnog sveta, a kojeg su savremeni mediji i stil života u potrošačkom društvu u potpunosti „nabaždarili" na vizuelne efekte, kratke formate, vrlo brz ritam, odnosno promene... U torn smislu, predstava koja traje dugo, koja traži da se prepustimo njenim ritmovima i energetskim talasima, te da se, u snažnom sadejstvu s drugim gledaocima i izvođačima, oslobodimo svakodnevnih stega, ali i onih koje nam je civilizacija vekovima nametala - takva je predstava, dakle, übedljiva civilizacijska alternativa našem životu i svetu koje odlikuju sebičnost, površnost, užurbanost, ishitrenost... U torn specifičnem, deljenom iskustvu, u toj civilizacijskoj alternativi savremenom iskustvu, prepoznaje se društveni značaj ove predstave, odnosno njena političnost. Takvo shvatanje odgovara tvrdnji Hans-Tisa Lemana o samim izvodačkim oblicima i načinima komunikacije izmedu gledalaca i izvodača kao specifičnoj manifestaciji političnosti, imanentnoj postdramskom teatru. Predstava dolazi na Bitef sa epitetom jednog od najznačajnijih scenskih dela ostvarenih na početku 21. veka - ugledni belgijski kritičar Fredi Dekreuz izjavio je da če se istorija pozorišta odsad deliti na period pre i posle predstave Olimp - a pre Beograda bila je, usled svoje velike organizacione i finansijske zahtevnosti, samo na nekoliko gostovanja, i to u največim svetskim pozorišnim centrima. Projekat Olimp odredio je obe glavne programske linije 51. Bitefa: i estetsku i tematsku/problemsku. Kao što smo prošle godine istakli, u savremenim izvodačkim praksama nije više moguče „spontano" se odnositi prema pojmu „novog", kao što je .bilo u (modernističko) doba Bitefovog nastanka, več treba izoštriti jedan (ili više) estetskih fenomena koji danas mogu da se odrede ako ne kao „novi“, onda izvesno kao i dalje radikalni, provokativni, emancipatorski i politički, u najširem značenju te reči. Prošle godine smo, želeči da se prilagodimo velikom jubileju

sports or military 'drills', recovered ancient sculptures or frescoes, Dionysian orgies... In terms of its sensitvity or spirituality, the production is above all the renewal of the Dionysian cult in a modern key, with everything in it that is horrifying, seductive, dangerous yet above all beautiful, thrilling and cathartic: as such, Mount Olympus is a majestic ode to life. Its duration would present a challenge to the audience of any historical period and any culture, and it is beyond doubt a major challenge for modern spectators in the Western world whom the modern media and the consumerist lifestyle have fully "calibrated” for visual effects, short formats, speedy rhythm, i.e. changes... In this sense, a durational performance, which requires us to surrender to its rhythms and energy waves and, in forceful togetherness with other spectators and performers, to shed daily and all those other shackles imposed on us by civilisation for centuries, ergo, such a performance is a compelling civilisation alternative to our lives and to the world marked by selfishness, superficiality, hastiness, rashness... In this specific shared experience, in this civilisation alternative to modern experience, one recognizes its social significance, i.e. its political nature. This interpretation is in line with Hans-Thies Lehmann's claim about performance forms and ways of communication between performers and spectators as a specific manifestation of the political nature immanent in postdramatic theatre. The production arrives at Bitef as one of the most significant theatre achievements of the early 21 st century: prominent Belgian critic Freddy Decreus has stated that as of now the theatre history will be divided into the period before and after the production of Mount Olympus. Note should be made that due to its high organisational and financial requirements, it went only on a few tours before Belgrade and those were to world theatre centres. Mount Olympus has determined both main streams in the 51 st Bitef programme: the aesthetic and the thematic one. As we emphasized last year, contemporary performing practices do not accept "spontaneous” references to the notion of "new” anymore, as it used to be acceptable in the (modernist) times of Bitef inception, but impose a requirement of selecting one or more concrete aesthetic phenomena which