Дело

3<4 Д ć Jt 6 строго узевши, не би требали никако ни да иостоје, јер, кад се принцип тако схвати, онда активна административна власт може бнти иотпуно слободна само тако, ако све спорове, које буде изазивала, сама и решава. Така се организација, међутим, нигде није могла одржати. Свуда се скоро увидело да се појединцима, у њиховим споровима са административном влашћу, морају дати друге, макар и непотпуне гарантије. Па како се у исто време хтео одржати и принцип поделе у апсолутној ФОрми његовој, то су из тих супротних тенденција изишли данашњи хибридни системи које смо видели : белгијски, у коме судови онако брижљиво избегавају сваку осуду једнога акта административне власти, ма да имају за задатак да заштићују сва права нојединаца ; Француски, у коме се административним судовима још ни до данас није хтела дати независност. Стављајући те судове у извесну зависност од акгивне администрације, изгледало је као да они нису судска него административна власт, те се тако могло узеги да административна власт, поступајући по решењима административних судова, врши своје властите одлуке а не одлуке судске власти. Тако je принцип апсолутне поделе бар по Форми спасен. У земљама, које се нису толико збуњивале принципом апсолутне поделе, назависност тела која су имала да решавају о административним споровима ишла је лакше. Тако нпр. у Енглеској видели смо како је, сасвим куражно, власт у погледу својих спорова са појединцима потпуно изједначена с њима и решавање спорова иоверено грађанским судовима. У немачким државама, у којима тај принцип апсолутне по деле такође никад није истицат као неко полу-свето начело, створен је један врховни аднинистративни суд, коме је дата ненокретност. Надлежност тога врховнога суда до душе доста је скучена, тако да појединци, поред све његове непокретности, немају, ни из далека у њему оне гарантије које Французи у свом Државном Савету ; али тек оно, од чега се у Француској, у теорији бар, ствара велико иитање : непокретност, дато је у Немачкој без по муке. * * *