Дело

ЈУНАК НАШИХ ДАНА 101 лист. Долази новинар па га обавештава: „није, господине, за Бога то што ви мислите!“ Он онда вели: „Па лепо кад није, а ви избаците ту реч!“ Сад ту пође смех на рачун цензора. Чак се помену и оно Хајнеово: „Немачки цензори — звекани!...“ Разговор се удали од предмета као што то обично бива, нарочито у нас, Срба. Ранку једва пође за руком да опет наведе разговор на ствар. Сад се поче говорити о самом листу о програму и садржини. Почеше читаве беседе. Говорило се и говорило, сваки је имао по нешто да дода да би „допунпо говор предговорников.“ - Критике, што више критике, господо! — викао је Сретен. — Она мора бити оштра, немилосрдна! Под њеним ударцима све треба да се повија, све што је ружно и неваљало, нека пропшнти као гуја у процепу! Не штедети никога, не опраштати никоме; одбацити обзире: што ваља — ваља, што не ваља — не ваља, па да би од Бога долазило!... Одушевпше се, занеше се; вино и идеали учиншне своје. Онп оствариваху у машти снове своје; у тренутку ујединише Српство, спасоше све мрака н незнања и усреКише све. Говорило се о народу: о сељаку, занатлији, чиновннку о платама и наградама, о бирократском систему којн нас притискује и гњави, о начину како да се од њега отргне... о свему... Гавра и Мара слушаху све то; нешто су разумевали а много што шта нису; и кад би се повео разговор о ономе што не разумеју Гавра би онда обично нудио вином а Мара кавом. Било је скоро три сахата по по ноКи кад донеше одлук}^: да се крене лист који Ке писати у правцу социјалистичком; све што у тај лист буде улазило мора носити социјални тип; лист Ке имати одбор склопљен нз њих самих, тај одбор мора прегледати све што у лист треба да у^е; Ранко да се побрине за обавештаје са стране, с тога нека пише својим прпјатељима на страни. и нека их умоли за сарадњу.