Дело

Д Е л О '270 Седе онп тако, седе а тек дотрча у један нут онај Среја бнрон задуван који, као што смо то из пете главе овога романа прпметили, нпкад не доноси добар глас кад год дотрчи тако задуван. Среја н пе прпђе столу, но ману прстом на кмета те се кмет днже са стола и оде мало у страну. Среја му нешто прошапута а кмет кад то чу, пребледе у лпцу п помодре као зрела смоква. Онда кмет ману прстом на попа, те се поп дпже са стола п оде мало у страну. Кмет му нешто прошапута а поп кад то чу, пребледе у лицу и помодре као зрела смоква. За тим поп ману прстом на Јову дућанџпју, те се Јова диже са стола н оде мало у страну. Поп му нешто прошапута а Јова кад то чу, пребледе у лицу п помодре као зрела смоква. За тим Јова дућанџија ману прстом иа ћату, те се ћата диже са стола н оде мало у страну. Јова му неигго прошапута а ћата, нптп пребледе у лпцу нити помодре као зрела смоква, по што је он од ране зоре ппо и био у велпко п блед н модар п то као најзрелија смоква. Настаде један тренутак ћутања, један тежак судбоносан тренутак, за време којега нико није ншпта мислио а сви су се међусобно глупо гледалп. На послетку ћата кресну оком на кмета п пође судницп, кмет кресну оком на попа п пође за њим, поп кресну оком на дућанџнју па се н он крете за првпма а дућанџпја, ио што нпје пмао на кога да кресне оком, крену се за свпма, без пкаквог пзраза у очпма и на лпцу. Кад су дошли у судницу, видли су п с-војпм очима оно, што су мало пре једно другом шапуталн на уво, на име впдлп су својим очпма акт суда општпне крманске бр. 86 и онај фатални прилог уз тај акт, који се тако задовољно смешио као да му .је мило што се опет вратио међу евојпма. — Па сад? — учпии поп и погледа све нз реда. А свн ћуте, нпко не уме да мнсли а камо ли да каже што. — Сад ћемо капетану! — додаде опет одлучно ћата — да се жалимо на противзакони поступак крманске општине. — Оће л’ то номоћи? — ппта кмет. Разуме се — велн ћата — капетан ће пм наредитн да морају дете примитн. — Са свнм! — додаје Јова дућанџија.