Дело

ПОРОДИЦА НОЛАЊЕЦКИХ Д4б ђам такве људе. Учинило ми се да је дошао иекакав гост из сасвим другога света. Не само да ми се допао, него ме је тако осво.јио својом срдачношћу, да нисам могла заспати, мислећи све на њега. А сутра-дан он се и тата посваде, пачак ијадобијем свој део, ма да сам Бог зна: колико бих ја дала да се то не деси. У првом тренутку то ме јако дирнуло, и кад би тај човек знао колико сам после плакала у својој соби, он би ме пожалио. Али сам доцније размислила. да је он морао бпти жустар човек, да тата није имао права, н не ердим се више. Да тп шапнем: мени све нешто шануће: да он неће продати то своје примање, макар само тога ради, да још који пут дође. То, што се он онако рђаво растао са татом, то нцје ништа. II сам тата не прима то толико к срцу, јер он то тако ради, а не осећа и нпје то његово убеђење. У менн г. Полањецки имаискрена пријатеља, који ће све учинитп што буде у стању, да одмах по распродаји Магјеровке престане сваки повод за неспоразум и и опште те ружне новчане расправе. Он мора доћп макар да прими своје иаре, је ли? Можда сам му се нјамало допала; а ако он као жустар човек п рече штогод опоро, није нп чудо. Немој му говоритн ништа о том, кад се видите, и немој га корети, тако ти Бога. Не знам зашто, алп се ја све надам да он неће учинити на жао ни мени ни мојему милому Кремјењу, и мпслим да бн на овом свету све било добро, кад би сви људи би ли као он. Срдачно те грлим, и тебе и Литку, драга моја. Пипш ми што опширније како је она са здрављем п воли ме као што ја тебе волим“. Кад сврши с чптањем Полањецки стрпа писмо у бочни џен од капута, па почне певупшти, па онда затури шешир на потиљак, па му онда дође да преломн свој штап на сто места па да баци у реку, али не учини то него поче мрмљати кроз зубе: — Тако! Врло лепо! Жестоко познајеш Иолањецкога? Рачунај ти само да ти он неће учинити зла! Добро ћеш се провести! Онда окрете разговор себн овако: — Баш си потревио! Оно је анђео, п тн га ниси достојан. (Наставпће се)