Дело

Д Е Л 0 66 ношлп на иепит неприметно од осталих жена горко потсменула му се: — Колнко се радујеш? Сигурно ти мпло? — А, не! Весело јој он одговорио. II, заиста нико није знао, нарочпто она, зашта се он толпко радује, срећан је. А то је било: што женпдбом, остајаоје ту и престајало је даље идење на печалбу. Да кад.је тамо, мучп га успомена, слика њена, загорчава му ноћн; а кад овамо дође. опет је она ту. Мора једнако да се упиње да с-е показује увек онај истп, да је вишн. бољи. Да пази да се не покаже мек, кад-кад од дерта се не опије, изјада, да не покаже како му је тешко, мучно, да је још воле и никад не може да прежалп. А овако. женидбом, све то пада. Биће н он као остали. Раднће оно нек»>лпко њива. Моћи ће њу, ожењен, компшја јој, слободно да је виђа, разговара се. Суботом кад <>де на брпјање, запиће се. Пиће целе ноћи. Веселиће се. Моћп ће слободно „јад да јадује а дер дертује.“ II зато се он радовао, журпо са свадбом што пре да буде п нн најмање не бно љут на Кату, нп увређен што му је тако што поручила. Чакје бпо срећан. Јер оно: „Нека се женп! зашто, тако, нежењен на грудима мп лежп...“ Како му је елатко падало што је дознао да га је волела п да је увек на њеннм грудима лежао.