Писци и књиге VII

ВУКОВА ПРЕПИСКА 57

хоће ли се ко у овакој и у онакој вјери и држави родити, али у коме ће се ко народу родити не стоји до људи. Оно су случају, али ово има свете, или (ако хоћете) природне, али (можда најбоље само) своје узроке“. „Ако у народу коме има како зло, ја мислим да оно зло' није изишло из народности, па зато да не треба народ затиснути, као да оно зло из ње не извире, него треба тражити на другом мјесту извор ономе злу, па њега ваља загатити“. Зло у српском народу долази од „вашијех старешина или коловођа или глава“; те треба оборити и растерати, и поставити нове и боље, а тих има.

Даничић ставља народност не само изнад е и изнад слободе; он је прво нанионалист, па после либерал. „Помислите шта би било да су Срби на Косову народност изгубили мјесто слободе! Слобода се може кад год добити, кад се изгуби, али кад се народност изгуби, никад се не може добити. Народност без слободе може остати на свијету, али слобода без народности не може се ни помислити. ја волим бити Србин, па макар роб био, него друге народности, па да би ме смјеста за цара узели,“ Даничић је зато да сваки народ има пуно право самоопредељивања. Како практично схвата Даничић решење српскога питања 2 Он у опште говори као националан револуционар, али практично, што се тиче Срба у Аустро-Угарској, као триалист. „Народ српски ни зашто друго није на овоме свијету него да буде