РТВ Теорија и пракса

„pismeni zadaci” o budućnosti, zaista deluju i kao neobavezni fiction i kao prethodni dijalog između stvarnog i izmišljenog. U svemu tome kao da ima neke logične mimikrije, iznuđenog prilagođavanja, razumljive dosetljivosti ili spontane paraboličnosti upravljene budućim vremenima. Organizatori ~Prix Futura” podelili su svim gostima po jedan mali bedeker o Berlinu zajedno sa festivalskim informacijama, koji upućuje čitaoca u bivša berlinska vremena: davno prošlo, svršeno, pređašnje nesvršeno i nedavno vreme. Bedekeri su danas priznata literatura, obično nisu samo sirova građa, u k njima se ponešto otkriva a ponešto prikriva. I u berlinskom bedekeru nešto piše, nešto ne piše. Ali, tu se granica autorstva ne završava; postoji i interpretacija činjenica, njihovo međusobno povezivanje, njihov kontekst, asocijacija. U uvodu piše da je knjižica zamišljena: 1) kao podsticaj onima koji žele da se informišu; 2) kao podsetruk onima koji su informisani; 3) kao zbirka činjenica za one koji žele da izgrade sopstveno mišljenje i 4) kao back-ground informacija onima koji se ne zadovoljavaju spoljnim izgledom stvari. Indikacije su zamišljene i sročene „fenomenološki”, u njih je analitički ugrađena postupna sugestija; one su i svedočanstvo o sistematičnosti jednog načina mišljenja. Bedeker, kako je to inače red, počinje prvim dokumentom, iz 1244. godine, u kojem se pominje ime Berlina. Bile su to dve susedne zajednice (opštine), Berlin i Keln, u peščanoj, ne mnogo bogatoj ravnici, na ušću reke Spree u reku Havel. „Berlin i Keln nisu nikada bih slovenska ribarska naselja, kako to tvrdi narodna legenda”. Nema ništa više o legendi, sledi još samo jedna humorna napomena, u zagradi: „Mada, nema siunnje, ribe su lovljene i u rekama i u jezerima ovog područja”. Ribe, dakle, nisu sporne, sporni su ribolovci. Posie toga u bedekeru slede obaveštenja: posle tridesetogodišnjeg rata Berlin je imao 6.000 stanovnika, ali je übrzo, doseljenjem Hugenota iz Francuske, gde su bih proganjani, izrastao u grad od 20.000 Ijudi; Berlin je svoj „arhitektonski karakter” oformio u vreme Velikog elektora (izbornog kneza) Fridriha Vilhelma, dok je najveći arhitekta Baroka, Andreas Šulter, „gradskoj kući” dao definitivan oblik; na inicijativu filozofa Lajbnica, ličnog kraljičinog prijatelja, Berlin je postao sedište novoosnovane Pruske akademije nauka. Sredinom 19. veka u gradu je živelo

29