РТВ Теорија и пракса

kontaktom, što bi trebalo i očekivati kad je reč o skupštinama koje su im najbliže, npr. skupštine opština). Osnovni zaključak do kojeg dolazimo posmatrajuči podatke na Tabeli I jeste ogromna nadmoč kojuje televizija stekla kao sredstvo javnog informisanja. Kod svih pitanja i oblasti o kojima se ispitanici informišu, a koji su im ponuđeni kao modaliteti, zabeleženo je da se više od dve trečine, pa i više od tri četvrtine oslanja prvenstveno na televiziju kao informativni medij. To je podatak koji, ako ga povežemo sa ranijim nalazima u našim i drugim istraživanjima, predstavlja značajnu novinu, odnosno korak dalje u več zabeleženom kretanju, a s obzirom na veličinu i karakter uzorka, možemo imati poverenja u taj nalaz. Taj nalaz nije prvenstveno rezultat širenja broja televizora, mada je i taj proces u toku. Godine 1968. je utvrđeno da 3J% Vojvođana nikada ili retko prati TV Dnevnikj’ pa prema tome njima to nije mogao ni u kom slučaju biti osnovni izvor informacija, a 8 godina kasnije taj broj je iznosio 27%. 8 Mada formulacija problema i pitanja ispitanika nije istovetna, da se zaključiti da je nastupio dalji prodor televizije kao informativnog medija. Radio, kao informativno sredstvo, danas kod malog broja Ijudi ima osnovni značaj: samo kod onih područja informisanja gde postoji velika opšta zainteresovanost, kao i kod informacija iz oblasti kulture, pojavljuje se jedna dvanaestina ispitanika koji izjavljuju da im je radio osnovno sredstvo informisanja. No, treba reči da u razmerama Pokrajine to nije beznačajan broj i da je moguče da postoje značajni segmenti publike koji se na njega oslanjaju. Godine 1968. u pomenutom istraživanju Džiniča i Pantiča radio-vesti nikad nije pratilo samo 8% (svakodnevno 65%, jedanput nedeljno 11%, retko 14%), a u našem istraživanju 1975. godine broj onih koji uopšte ne prate radio-vesti opao je na 4,5%, (svakodnevno i skoro svaki dan 72,8%, retko 22,7%). Mada treba reči da ranija istraživanja nisu imala istovetnu formulaciju pitanja kao u našem istraživanju, stiče se utisak da - uprkos tome što možemo pretpostaviti da postoji kumulacija u izvorima informacija radio gubi u značaju kao informativno sredstvo kod velikog segmenta populacije. On je i dalje prisutan, ali ređe kao osnovni informativni medij.

7 F. Džinić, i D. Pantić, „Raširenost informativnog dejstva radija, XV i štampe u SFRJ”, Beograd, 1969.

8 S. Flere, „Informativna funkcija sredstava masovnih komunikacija u Vojvodini”, Novi Sad, 197 6 (umnoženo).

176