РТВ Теорија и пракса

Gordana Đurđević

NOVI MUZIČKI PROSTORI

U dosadašnjoj i današnjoj televizijskoj praksi poseban problem predstavlja prilagođavanje televizijskog medija ostaiim umetničkim rodovima Teško e proi/ila/e. pre svega, iz činjenice da je televizijski medij mlađi od skoro svih ostalih oblika umetničke delatnosti Takav je slučaj i sa muzikom. Sigurno da je vizuelizacija, kao suština medija, od početka obezbedila televiziji prednost nad ostalim reproduktivnim aparatima - gramofonom i radiom. Međutim, taj doprinos televizije nije u svim muzičkim oblicima dao iste rezultate. Najveće prednosti pripale su operi čija je scenska priroda, đo pojave televizije, dolazila do izražaja samo na pravoj pozornici. Ekranizacijom ovog muzičkog oblika, najviše je dobio gledalac: neograničen auditorij i više uglova gledanja. U sledećoj fazi razvoja dobila je sama орега. Oslobodivši se scenske postavke otvorila je sebi neograničene mogučnosti za vizuelna rešenja u domenu mašte i stvarnosti. Te su mogučnosti još više iskorišćene prilikom komponovanja opera specijalno za televiziju. Ono što se, prilikom vizuelizacije opera, revolucionarno nametalo, u ostalim oblicima ozbiljne muzike nije dovelo do tako radikalnog pomaka u interpretaciji i doživljaju. Tu do istinskog prožimanja nije došlo. Televizijska forma se više-manje priklonila i prilagodila ovenčanim muzičkim oblicima, ne tražeči nove spojeve. Pokušaji da se nađu rešenja svodili su se na manje ili

228