РТВ Теорија и пракса

programi imaju i to ne malu publiku van gradova iz kojih se emituju. Ti slušaoci nisu bili obuhvačeni analizama čije rezultate sam ovde izneo. Njihova pozicija je bitno drugačija i zbog izmenjenog odnosa prema sadržajima govornih delova programa i zbog uslova prijema signala i zbog drugačijeg medijskog okruženja, Prisustvo tih slušalaca neminovno utiče na svest stvaralaca gradskih programa, pa otuda možemo govoriti i o problemu tendencije širenja koncepta gradskog radija, pa možda i izneveravanja njegove izvorne orijentacije. Komentar: lako tokom čitavog toka razgovora termin Gradski radio nije dobio bar prihvatljive koordinate, očigledno je da se mislilo na lokalne radio-stanice u većim gradovima, namenjene gradskoj publici u, recimo, republičkim i pokrajinskim centrima. Problem je, između ostalog, i u tome što recimo Novi Sad, Priština i Skoplje nemaju gradske programe, dok Beograd i Zagreb imaju po dva (Zagreb, doduše, jedan omladinski - 101), Sarajevo i Ljubljana imaju svoje Dvestadvojke, a Titograd je nedavno uveo Drugi program. Naoružani predajnicima velike snage, od više stotina kilovata, republički i pokrajinski klasični radio dotura svoje programe „republičkom” i „pokrajinskom” slušaocu i tako „zaboravljaju” znatne mase slušalaca u gradovima iz kojih emituju?. Da je ova konstatacija realna najbolje pokazuju istraživanja vršena tokom proteklih godina, iz kojih se vidi da se publika zbog karaktera programa sve više okreće gradskim stanicama. Drugim rečima, kao da je došlo do neke vrste okupljanja gradskog stanovništva oko gradskog radija, dok se „klasični” programi u unutrašnjosti slušaju više od lokalnih. U reči Leva Kremžara iz Maribora ističe se značaj tzv. „servisne informacije” gradskog radija za život običnog čoveka. Zanimljivo je da su teoretičari radija razmišljajući o ovom mediju u osamdesetim godinama videli njegov „spas” upravo i u razvijanju „uslužnog radija”. Pojmovi kao što su Lebenshilfe (pomoć u životu), Junkcionalni” radio (u Francuskoj), radio dei

51