Топола

248

владаше мртва тишина. Бејаше то прави мир костурнице, која их окружаваше. »Ове ноћп,* рече Перикле, »а у овој одаји долази мн у сусрет готово у жнву лику са тптанском надмоћп помисао на трулеж и нпштавило. Ала нежно и променљиво и ломно изгледа све живо, ала се круто и жилаво опире зубу времена оно што обично зовемо мртвим Атреја, Агамемнона давно нема и ми можда усисавамо невидиве атоме њнхова праха дахом, којн удпшемо. Ала ови мртвп зидови, које су наслагали они људи, стоје још и данас, а стојаће можда п онда, кад узбуду они, који ће усисавати атоме нашег хиљадугодишњег праха!« »Не са свим као ти Перпкле,» одговорн Аспасија, »налазим ја, да ветриво-живп човечји живот има разлога завидети неопустошном жпвоту свега, што је мртво. Кад се срушп хрндина, она затрпа двеће, али се цвеће враћа сваког пролећа п обвија своје вреже око камена, те најзад камена нестане после хнжаде годнна а цвеће је свеђ још ту. Тако лежи живот сахрањеи под развалинама градова, алп се тајно извија цзмеђ развалина, па се оплете око камења. које се хваста својим трајањем. Његово грање чак прорастп кроза стену па је развали, те тако је најзад тек ипак само оно заиста вечито, што изгледа да је ветрпво и ломно.« »Имаш право,« рече Перикле; »живот би