Школски лист

373

навглавние истине в^роучена Христианског, видићемо, да е св. крст, као неки скраћени сиивол в$ре. Крствћн се говоримо : ,.Во има Отцл, и Окшд, м сбатлпју Д ^л ," Тако дакле кад с е крстиио, изражавамо в4ру нашу у Бога Отца, кои нас 6 створио и чува, кои непоштедн ради нас Сина свог едвнородпог, — у Бога Сина, кои се ради нашег спасена родио, страдао и унро, — у Бога Духа Светог, кои нас освећуе и разум нам отвара. Крстећн се пред сваким осведочавамо, да исповБдамо наиме ону в4ру, кокј нам е Исус Христос предао, Апостоли проповедали, и кого чува и исповеда света вселенска Црква. Крстом понавламо и потврђуемо оне обвезе, кое с«о добили при св. крштенго. Кад се крстимо онда склопимо три већа прста, кое означава еднакост и единосуштност Лица св. Троице; а слаган^и два манн — саедвнен^ два естеетва : Божественог и човечиег у Лицу Исуса Христа. Кад мећемо прсте десне руке на чело, то значи, да треба мисли наше посветити Богу, а разун нек се покори в4ри. Затим пренесемо руку на груди; тим изражавамо обвезу и готовост нашу .шбити Бога од свег срдца. ИаВпосле мећемо руку на десно и лево раме; кое значи, да наша д$ла и поетупци мораго бити чисти, и по закону Божием. Ето браћо! каква е важност и какав значаИ крста. Шта дакле потом да се мисли о лгодма, кои се крсте небреж.шшо, несиислено, безобразним, ништа не изражавагоћим млатан4м руку ? Може се мислити, да ти лгоди незнаго те в&ре и цркве, кош! по рођенго спадого, или нго не3 'важаваго. И таки лгоди нестиде се и не страше показивати свое незнанЈ и несмисленост и у саиом храму Божием! . . . Гледећи на крст или крстећи се, требано помислити, да сио дужни, ако желимо правим ученицима Исуса Христа бити, подражавати Му, сл4довати н^говом божественои ученго, ићи по стопама н^говим. „Њ ке ^о^гтх по ми"к ити, дл «ке и бозметк крктх свои и по мн-к грАд^тх и (Марк. 8. 34.). 0 каквом крсту говори овде Спасителв ? Заиста не о оном. на ком е био распет Сам он, и многи св. Апостоли и св. Мученици. Ми сами можемо узети крст на себе, кад распин^мо тЂло наше са страстима и похотон, кад се ради Бога одричеио чувствених задоволБства, угушуемо у себи страсти, кое нас у гр§х увалгого : гордост, користолгобл4, угодност т4ло, гв!в, завист и тим подобне. Могу метнути на нас крст и зли ■мди, кад отимаго неправедно од нас наше иман^, част и добро име. Ако све то трнелвиво сносимо; не подрангоемо злоба