Војин

410

МИСЛИ 0 В01Н0МЕ УСТР01СТВУ

ске и тали1анске воше, посде свшу савршенства у оружју, произвео је све оне исте церемоншске, многоброте и сложене екзерцицше, с додатком 10ш нових — савршено неочекиваних, као што су на прилику замршена построхења каре. *) И по1авила се ствар, на ко1у се ни1е мислило: у то време, кад 1е остала 1европа проправила сво1а правила по вранцуско1 тактици (ко1у израдише ратови републике и цкревине,) ми сами остадосмо на правилима Фридриховим и принуђенисмо сад да примамо од странаца оно, што су они у нас позатмили! Ми смо 1ошт задржали став безг оружа, окретан4 главе на десно, на дево, корак обичнвш (кош 1е необични) и корак брзи (кот 1е у нраво обични); ми 10ш тврдимо : солдати треба да сто1е тако да су им клобуци у ГедноГ линиш, леђа угнута, став-Б чврст, колико 1е могуће, а прсти правилно одво1ени, нешто мање од правога угла! А наше ношење пушке подђ прикладЂ противно свима условима равнотеже! Фанатици искуства одобрава1у гломазно „взводно учеше," четно па и баталмунско, 1ер су, веле она припремна и навикава1у вокке на сваковрсна кретања. Но нашто да „линеине" еволуцше (коЈе служе за бото маневровање) превазиђу свако уображење у односу на сувишне теоршске подобности, спорости и разнозвучности команда; на што све то што само може да учини да се боша правила не могу никако у рату да примене ? *) Неопходни карактер, који се на иешачким отро1евима према коњиди треба да из1ави, 1есте хладнокрвноет реда; одавде истичу нужни њихови услови: проетоћа и магновбноет. Пешадша, коЈа се стро1и онда кад на њу коњица напада , пропала 1е. При. Трошијева.