Вукова преписка. Књ. 7

694 МИНИСТАРСТВО ПРОСВЕТЕ

учити; пак сад ево ово. Договарајући се и препирући у гдјекојим овим догађајима долазило је до највеће псовке и готово до боја, и често се поговарало (као п сад што чујем да товоре), да ће да се врате у Србију, ако им се не учини оно, што желе и траже. Мени је заиста врло жао и тешко, што ово писати морам; али мислим, да је дужност моја, по савјести славноме попечитељству казати истину. Мислећи тако, морам још додати и ово, да се с овим људима ништа друго не може чинити, него: или да се оставе на миру, нека живе и уче, како им је воља (па, на срећу, научили што, или не научили, дошли тамо бољи, или гори, или не дошли никако); или да се позову у Србију, а мјесто њих да се пошаљу други, прави питомци, који ће ве у свачему покоравати правитељственим уредбама бев п каква изговора. У овоме последњему догађају најбоље би било, кад би се послала дјеца млада (и ако је могуће све сеоска), да уче овдје све науке редом, које би особито било нужно ва будуће професоре тамо. Таковим, правим, питомцима не би ваљало давати новаца у руке (осим што би им се одредило на џеп арашлук), него би требало, да славно попечитељство учини наредбу, да им се овдје свима заједно нађе квартир и да им се даје кост са свима осталим потребама, а они само да се брину за науку и за владање по наредби славнога попечитељства. Тако о овоме мисле Копитар и професор Јенко и сви други људи, за које се мора мислити, да ствар ову управо разумију; а тако од прилике живе п овдашњи питомци Турски (само што се на њих, као на официре и на питомце шчарства Турскога, више троши).

По последњему писму славнога попечитељства просвјештенија од 2. 0. м. јавио сам Ивану М. Матићу пресуду високославнога совјета на његову молбу, коју је послао Његовој Свјетлости Господару и књазу нашему.

У Бечу 14. окт. 841.

Олавнога попечитељетва просвјештенија покорни слуга Вук СтеФ. Караџић.

| Државна Архива. Државни Савет КЉ 48/842. — Вуков концепат у арх. С. К. Академије бр. 4818]

дар арта нЕЕ

а аута