Гледишта

sanje društvenih odnosa i njihove sadržine u našem privrednom sistemu je kategorija lične svojine radnika nad njegovom radnom snagom. Već sam ranije ukazao na svoje neslaganje sa ovakvim proširenjem pojma svojine. Za najveći broj ekonomista, sociologa, politikologa i pravnika kroz kategoriju svojine se izražavaju drštveni odnosi ijudi povodom prisvajanja stvari. Metodološki prilaz analizi privrednog sistema koji ima za polaznu kategoriju svojinu otvara metodološko pitanje od prvorazrednog značaja; može li se društvena sadržina privrednog sistema objasniti iz oblika prisvajanja ih ne može? Ako može, pod kojim uslovima? Nadam se da neće biti neslaganja, bar ne među marksistima, ako istaknem da materijalno-proizvodna osnova jedne zajednice, nivo i struktura proizvodnih snaga određuju društvene oblike privređivanja odnose proizvodnje. Sadržinu ovih odnosa predstavlja društvena organizacija rada, odnosno, ako se iposmatra sa stanovišta radnih Ijudi, njahov položaj, mesto i uloga u procesu rada, procesu stvaranja materijalnih dobara. Na osnovu toga se određuju i oblici prisvajanja materijalnih dobara, oblici svojine, kako proizvodnih dobara tako i sredstava za proizvodnju kao proizvodnih faktora. Ovako definisana međusobna uslovljenost proizvodnih snaga i odnosa proizvodnje, kao i sadržine i oblika odnosa proizvodnje predstavlja primarni odlučujući oblik međusobnih odnosa i može se prikazati kao niz; proizvodne snage -► proizvodni odnosi (organizacija rada kao sadržina ->• svojina kao obhk odnosa proizvodnje). Obmuti redosled međusobnih uslovljenosti, tzv. povratno dejstvo oblika na sadržinu i odnosa proizvodnje na proizvodne snage je sekundaran po metodološkom značaju. Ako se definiše primami oblik međusobne uslovljenosti, moguće je objasniti i karakter povratnih veza. Ovaj metodološki postulat je opšteprihvaćen u marksističkoj teoriji, i verujem da ga nije potrebno ovde posebno dokazivati. Ll privrednim sistemima u kojima su društveni obhci privređiva nja izgrađeni i relativno stabihzovani moguće je pri proučavanju i analizi poći od završnog člana niza, od oblika svojine, i na osnovu njene ekonomske i dmštvene sadržine definisati privredni sistem u celini. Ali i tada je neophodno u svakom momentu imati u vidu da su oblici prisvajanja rezultat, a ne uzrok određene društvene organizacije rada. Ako se analiziraju sistemi u kojima se brzo vrše promene u dmštvenoj organizaciji privređivanja, te se, prema tome, nužno u okvim starih oblika prisvajanja stvaraju protivrečne situacije, tada se naučno teško može prihvatiti metodološki prilaz istraživanja i izlaganja koji polazi od oblika prisvajanja. Da bi se definisala dmštvena sadržina oblika svojine, neophodno je najpre odrediti dmštvene odnose u organizaciji rada. Dmgim rečima, potrebno je poći od sadržine odnosa proizvodnje, a ne od njihovih oblika, potrebno je poći od dmštvene organizacije rada i položaja draštvenih gmpa u njoj, a ne od oblika prisvajanja, U takvim istorijskim uslovima oni su, po pravilu, protivrečni. Konkretno, dmštvena svojina sredstava za proizvodnju se istovremeno pojavIjuje bez subjekta svojine i pretvara se u nesvojinu. U rad-

144

DR MILOS SAMARDŽIJA