Гледишта

ja i programa koji bi neminovno bili suprotni ideo logiji, programu i oiljevima radničke klase i samo upravnoj socijalističkoj demokratiji, imali bi za cilj onemogućavanje realizacije već deklarisanih zahteva i ciljeva radničke klase. Sem toga, ispoljavanje čovekove ličnosti kao društvenog i političkog bića u pomenutim uslovima bilo bi takođe dovedeno u pitanje, naime bili bi dovedeni u pitanje već započeti procesi ostvarivanja deprivatizacije odnosa i postepenog vraćanja carslvu slobode, koji su, bar po našem saznanju, za sada jedino mogući u samoupravnoj socijalističkoj demokratiji jer se u samoupravnim strukturama odigravaju oni bitni procesi emancipacije čovekove ličnosti i njegovo zbiljsko oslobođenje od nasleđene privatizacije odnosa i otuđenosti. Prema tome, osnovni i bitni procesi deprivatizacije odnosa i razotuđenja su mogući u samoupravnim, a ne u klasičnim političkim institucijama i strukturama pa i političkoj partiji među njima. Kao što nužno ima da odumire država građanskog društva i njena državnost, isto tako je nužno stvaranje nove samoupravne strukture i samoupravne državnosti, a to znači postepeno odumiranje i političke partije i stvaranje jedne adekvatne asocijacije samoupravljača u Marksovom smislu reči, koja preuzima odgovomost za dalji društveni razvoj, odnosno za izgrađivanje besklasnog društva. Sama činjenica da politička partija radničke klase u sebi implicira proces samoukidanja ukazuje da se univerzalnost radničke klase ne sastoji samo u njenoj idejnoj, već i u realnoj akciji za transformaciju društvene sveukupnosti. U tom smislu politička partija radničke klase kroz permanentno kritikovanje same sebe 5 ), i sama se revolucionarno transformiše. Politička parti ja radničke klase, iako se javlja kao izraz radničke klase i društva kao celine, u svakom momentu je osporavana od svoje klase i društva. Ovo osporavanje je povezano sa perspektivom radničke klase, dakle, ne samo sa njenom političkom organizacijom, i to spolja, na delimičan i instrumentalan način, već kroz organsku vezu sa klasom jer s njom i čitavim društvom deli zajedničku sudbinu. Politička partija radničke klase ne može, prema tome, stalno biti rukovodeća snaga sa neotuđivim pravima, već mora postati revolucionama i stvaralačka svest u smislu uticanja na prevazilaženje postojeće društvene fragmentarnosti i sveukupnosti, ali i sopstvenog prevazilaženja u jedan totalitet svesnih i slobodnih građana u kome nisu poznati, odnosno potrebni ni klase ni partije. To se postiže stalnim razvijanjem i delovanjem revolucioname svesti radničke klase, odnosno udruženih

5 ) Uporedi V. I. Leniin, Dečija bolest „levičarstva” u komunizmu, izabrana dela „Kuitura' , 1960, Beograd, tom 13. str. 443.

478

MIROSLAV LALOVIĆ