Гледишта

samozvanih ,popravljača sveta’, koje ostaju beznadežno izvan života, ukoliko se ne svedu na trivijalne korekture postojećih odnosa.

Razume se, ,oslobođeno’ svojstva realnog društvenog odnosa i objektivne istorijske uslovljenosti, samoupravljanje postaje vrlo pogodan predmet svakovrsnih intelektualnih spekulaoija sposobnih da ,zadovolje’ bilo kakve moralne zahteve i spremnih da ugode najrazličitijim parcijalnim interesiraa i aspiracijama. I domaćicama, i potrošačima, i onima koji žele da igraju ulogu intelektualne elite, i onima koji više vole da drugi brine njihovu brigu svima se može ponuditi šema samoupravne prganizacije društva kakva im najbolje odgovara! Drugo, svim koncepcijama samoupravljanja kojima je zajedničko da, u suštini, odvajaju samoupravljanje od njegove materijalne društvenoproizvodne osnove, zajedničko je i to da ne mogu doći do adekvatnog shvatanja jedinstva društva na samoupravnim osnovama, Ili se samoupravljanje shvata kao puka atomizacija društva, razbijanje društva na vehki broj odvojenih, u sebe zatvorenih „samoupravnih” jedinica čija se samoupravnost meri njihovom autarhićnošću, to jest stepenom izolovanosti od šire zajednice i celine samoupravnih društvenih odnosa, ili se pokušava da se jedinstvo društva organizuje uz pomoć faktora koji su sami izvan samoupravljanja i koji deluju na njega i na društvene odnose uopšte kao oblik spoljne sile i prinude. Svejedno je u suštini da li se u pomoć priziva država s njenim apairatom prinudnog regulisanja društvenih odnosa i monopolom predstavljanja opštih društvenih interesa, ili se uloga spoljašnje sile društvene integracije pripisuje etatistički shvaćenoj partiji, ili se funkcija povezivanja društvenih segmenata u jednu celinu namenjuje organima i tehma (skupštinama i shćno) koji i-

maju karakter bilo profesionalnog bilo „opštepolitičkog predstavništva.”

SOCIJALNA POLITIKA br. 2—3/1968.

U okviru diskusije koja se vodi o reformi zdravstvenog osiguranja i sistema zdravstvene zaštite, ovaj broj „Socijalne politike” donosi tekst VERE SMILJANIC, poslanika Socijalno-zdravstvenog vijeća, Našice. Zalažući se za stav koji je izneo Savet za vaspitanje i zaštitu dece Jugoslavije po kome se „ ... uvođenjem novog sistema ne sme dozvoliti da deca i omladina izgube ijedan vid i oblik zaštite koji su do sada imali”, Vera Smiljanić piše: „Pravo na kompletnu zdravstvenu zaštitu djece do 15-te godine života, po mojoj ocjeni, ne može doći u pitanje, jer je period oko 15-te godine života veoma važna razvojna dob djeteta koja sasvim sigumo ima odraza na čitav životni put budućeg čovjeka. Stoga ova zaštita ne bi smjela zavisiti od sticanja okolnosti i materijalnih mogućnosti roditelja ili radne organizacije u kojoj je roditelj zapošljen, već bi ona morala biti garantirana u okviru i u cijelosti u osnovnoj zdravstvenoj zaštiti cjelokupnog stanovništva.

Zaštitu ovog djela građana ne bismo smjeh sasvim komercijalizirati, jer svaka ušteda koja nam se sada čini veoma ozbiljnom, s obzirom na to da su troškovi ove zaštite kvantificirani s oko 334,4(J miliona novih dinara, imat će sasvim sigurao veoma ozbiljne zdravstvene, obrambene, radne i druge posljedice u narednom periodu, čiju \Tijednost vjerovatno sada nismo u mogućnosti procijeniti ... Mishm da draštvenoj zajednici kao što je naša ne može biti svejedno kakve će posljedice imati raznoliko zdravstveno osiguranje i njegov nivo, da zdravlje radnih Ijudi ne može i ne smije zavisiti o trenutnom materijalnom položaju radne organizaoije i o drugim okolnostima. Mishm da su u današnjim uvjetima rada i života