Годишњица Николе Чупића

58

лога свог века обасипан милостима свога рођеног законитог владара, па ипак се заносио таким пљановима, који су смералц на добро туђем (1!!!) народу “ туђем владару, на штету својој отаџбини ц своме владару. Доста је поменути само ону тачку „меморандума“, која препоручује 3, кнеза нове српске државе руског или протестанског, али никако католичког принца, чиме се непосредно циљало на искључење аустриског царског дома“.... У племенској мрвњи и пакости утопио се хладни научник! Кад би писац овога реферата допустио своме племенском осећању да одахне а сад би могао, јер пред собом нема више објективнога научника — умео би и он говорати. Али ће упитати мађарског писца српске историје само: да је он писао мађарску нову историју, како би карактерисао оне храбре ђенерале и официре мађарске од 1848 год. што су се били заклели на верност цару аустриском, а после се с њиме тукли, и ако их је обасипао и милостима и чиновима и орденима •" Џисад, који пише историју српског народа, и то више културну него полигичку — како му поласка један пређ. референат — стоји на земљишту државног историка, и то мађарског државног историка. Он неће ништа да зна за најлепше и најплеменитије свезе —- свезе крвим језика. Бар

кад о Србима пише, неће ништа да, зна. Оно што те свезе дају, не може накнадити ни најшира слобода. Швајцарска се одавно хвали као узор слободе државне и као пример, противан ономе што ја ре-