Дело

244 Д Е Д 0 Днжи прах, — слави, величај црвиће II сузна певај — човек ми је име ! А бесконачним кад се живот распе II кад замукне песма тугованка, И бих кад речем, кад ме тама заспе У свети сутон последњега данка, Препрснућеш ми, мисли. вазо нежна, У комадима неће бити трага, Где те је так’ла судбе рука снежна, Вечност ће бити, а песма нам блага, K’o дим с олтара, као тамњан нежни, У глухој СФери васељенског мира, Нек снева тихо. . закон неизбежни, Нек влада нама закон вечног мира. Београд, 1895. г.