Дело

312 д е л о Док се стигло ето, где је жеља хтела Многа ли се крвца расхладила врела, Најсветије тежње знале су да створе, Од сурога црно, од рђавог горе; Малаксаше често и џинови сами Пипајућ’ по мраку, лутајућ по тами: Да ли напред треба, или да се враћа Око тог се трла и рођена браћа. И та стара прича, врло много значи, Кроз целу се повест културну повлачи Али поврх свега најстрашније шта је, Понављање њено још и данас траје, Где грешпше други грепшмо и сами Пипајућ’ по мраку, лутајућ’ по тами; II дуго ће људи овај живот клети, Јер се врло тешко свет учи памети. ША.