Дело

ОПШТИНГКО ДЕТЕ '207 Кмет се учини као да не чује шта га Среја пнта, јер то пптање: „Шта ћемо сад?“ онјевећ сам себп неколпко пута за време размишљања постављао. Среја опет попови: — Па шга ћемо сад? Кмет се и по другп пут учнпи да не чује пнтање, већ наставп он да пита: — А кад је побегла? — Кажу још ноћас. То је њу неко научпо п подговорпо — додаје ћата. Тако ће бити, неки душманин је подговорпо. Него, изађп тп Срејо часом напоље да проговоримо ја п ћата. Кад осташе самн, кмет спусти пријатељски руку на раме ћати па поче врло слаткпм п питомим тоном, како би само пред каквом комисијом говорио: Дедер, брате ћато, да разговарамо братскп п нрпјателжки. — А шта пмамо да разговарамо? Па тако, да разговарамо. Ствар је јасна, нема шта да се разговара — велп ћата. Ама, па видим .ја и сам да је ствар јасна, ал као велпм, размисли ти о томе мало, ћато. - Добро, изађн тп на лице места да нзвиднш, те ако ја дотле смислим што. Кмет се дпже да оде на лице места, али успут сврати попу. Поп се спрема, има неко опело да извршн, па док попадија збира епитрахиљ и друге потребе, оп засео у башти нод орахом, пзнео малу софу п једе бубреге печене на жару. Чим виде кмета на вратницама а он привикну: — Оди, оди, да впдпш што је лој, право млеко. Међу тим кмету ни.је бпло до бубрега, он седе на столичицу и стаде шапутати са попом. Шта су шапуталн ми већ свп знамо а како је попу прцјао тај разговор најбољп је доказ што му је последњп, најелађи залогај, остао нетакнут у чанку, исхладио се п слојанио се. Одатле се кмет дигао те у дућанџпје. Можеш мислити како је све то н дућанџију потресло, кадје .једној сељанцп место сто драма пиринџа измерио чптаву оку, те сељанка сад први пут изађе из његовог дућапа са уверењем, да .је то прав човек .јер „право мери“.