Дело

Д Е Л 0 186 само у случају, ако је у стању, да дело нредстави као друго крнвнчно дело, различито од нрвог, које порота дакле није судила и које с тога долази под други закон.1 Што се тпче кодемиаторних пресуда, то за њнх вреди као правило оно исто што и за абсолуторне, т.ј. да се због истог дела не може подићи нова тужба, али француско право, ма да безусловно признаје правну снагу осудних пресуда, ипак допушта поиовно суђење (АеташИе еп гелчвоп) у циљу доказа некрнвпце осуђеног. — Много се пребацивало Сос1е (1’тз1г. спт., да је на недовољан и неконзеквентан иачин уредио питање о ноновном суђењу, ,јер је исто било ограничепо само на три случаја. Ти су случајевп, који н данас чине прве три тачке чл. 443: 1. кад се, ношто је неко осуђен за убиство, доцније појаве довољни докази, да је лице због чијег је убиства настала осуда, још у животу; 2. кад су два лица због истог дела осуђена различитим пресудама, па се те пресуде не слажу тако, да један од осуђенпх излази невин; 3. кад су но осуди оптуженог један или внше сведока осуђени због лажне сведоџбе на којој почива ранија пресуда. — Из ова три случаја одиста се види, да су недовољни и да су н они сами јако ограниченн. Ово се све увидело и с тога је у чл. 443 1895 године додана још једна тачка, која нредвиђа четвртп случај поновног суђења, којп је исто у миогоме пропшрио, а то је, кад се иосле осуде нојаве сасвим нови докази или којн у времену суђења нису били позпатн, а којп су у стању да докажу невипост осуђеног. Немачка законодавства, нарочито после 1848 год. јако су се разликовала у уређењу ноновног сућења, јер су се једна, као баварско, виртенбершко, хесенско и насавско, наслањала на француско и пзузетно допустила поновно суђење у врло мало случајева, док су остала, ово ираво знатно проширавала. Овако је трајало све до 1877 када је израћен Општи Кривични Поступак за Немачко Царство, који је као изузетак правила пе М* 1п Шет донустно поновно суђење п то у ншрем обиму од француског, јер ноновног суђења може бити н код абсолуторних п код кондемнаторних пресуда, дакле како у корист осуђеног, тако и на штету ослобођеног (§§ 390 п 402). — Аустријскн Кри1 Види: МШегтаЈег, Е)еи1всћс8 ЏЦаГуегГаћгсп II књ. § 200, стр. 637 н дал.е: ХаећаНае, НатИшсћ <1ен <1еиЦ>сћ. бГгаГргосезвгесШб II. књ. стр. 665 п даље; КетеЈз, \\’Је<1сгаи1паћте ћп 81гаГ\егГаћгеп с/гр. 49 п даље. Оагаи<1, РгесЈз <1е <1гоћ сгћшпе! стр. 843 н даље, седмо нздање.