Дело

306 Д Е Л О добро. Он је види у целини, као институцију; види је у њеним саставним деловима: планови и програм, школски органи, ученици. Он види, пре свега, да је код нас средња школа још и данас готово једина, у коју „могу улазити они који желе образовање, ма колико више од оног, које даје основна школа1“. Он види даље да су „наше средње школе претежно само школе за интелектуално образовање“, а да „физичко, морално и естетичко образовање у њима још знатно заостају-". Кад то види, природно је да г. Станојевић и закључује да је „коренита реформа наших просветних прилика у опште однеминовне потребе3“. Исто тако, он добро види наставника, наставника онаквог какав је данашњи: остављен сам себи, без икакве или врло слабе методичке спреме. И то је врло добро; шта више требало је тај елеменат још јаче подвући. То је требало учинити зато што се не један пут, код нас и написало и казало, од стране наставника не-педагога, да су педагози, зато што су педагози, недовољно добри наставници. Ма како да изгледа невероватно кад се тако нешто чује, стоји ипак, на жалост, да се не осећа сва важност и апсолутна потреба, поред стручног знања, и мегодичког знања и вештине, да би се могло бити добар наставник. Зато је г. Станојевић врло добро урадио што је, у разним приликама, у овим својим чланцима то истакао. Како о томе, тако и о свему осталом, што се тиче наставника, г. Станојевић је казао врло до^бре ствари. Има, међутим, једна ствар, која се мора одмах исправити. То је питање о наименовању директора. Човек, који редовно размишља и расправља потпуно позитивно, г. Станојевић, у томе питању, постаје, — да ли нехотице? — сентименталан. Г. Станојевићу тешко пада што „није редак случај да млађи наставници постану директори чак и оних завода, у којима има знатан број старијих". Овде се мора* не расправити, не чак ни расправљати, али дотаћи са две речи то, врло непријатно, питање о директорском положају и крштеници, у толико пре, што, као што ће се ниже изнети, г. Станојевић пада у сентименталност, која је, у исто време, и нетачност, баш због овог питања због кога он чини замерку. Ништа није ненријатније до казати врло лросте и тачне сгвари. Не може бити, у опште, речи о „младим 1 Ст. 26. 2 Ст. 27 3 Ст. 26.