Економист

посредног претходника, другог жиранта Х, Б,, али нема топраво против А. Д. Ово је решење поништено Косационим Судом у Ш од, 23 априла 1925 год. Бр. 3641 и то из следећих разлога;

»Погрешио је првостепени суд кад је своју оцену о обавези дужника р и Х по спорном чеку, по коме је поверилац тражио обезбеђење, засновао на прописима грађанског закона. Оваква оцена нема ослонца у закону, јер је чек у ствари писмени налог за исплату и по правној природи својој као и по угусу, који међу трговцима важи, највише се приближује меници, као средству за кредит, где се и нажносш његова, као и обавезе, које се њиме стварају, имају ценшти по прописима трговачког закона, који говори о меницама«

На овај је начин Касациони Суд образложио врло важан принцип, према коме пренос чека као и друге операције са чековима што нису регулисане нормама грађанског права, него аналого нормама меничног права. Ову своју тезу је Касациони Стд заснивао на правној природи чека пи на постојећем шрговачком обичају. Овим се тумачењем удара сигуран правни темељ за чековне послове док не буде издан чековни закон,

У наведеној одлуци Касациони Суд пије имао прилике да додирне питање таксе, која се има наплаћивати поводом чековних операција. Према Т. бр. 35 закона о таксама издавање чека је таксирано са 0,50 дин. Очигледно би било апсурдно за пренос чека наплаћивати таксу од 2'/, из Т. бр. 30. Дакле требало би да се правила, која постоје за менице, примењују аналого и на све чековне операције, у колико у закону о таксама нема за то нарочитих одредаба. Дакле пренос чека до протеста треба да буду ослобођен таксе, а после протеста таксиран по Т. бр. 30 ал, 2, у колико одговара осталим условима те алиније, (Ова аналогија налази подршку иу напомени Т. бр. 35. Чек је једна упутница платива по виђењу; али Т. бр. 35 предвиди и упутнице плативе у одређеном року, и ако је тај рок дужи од 15 дана, упутница се мора таксирати као меница, Дозвољено је генералисати ово правило: упутница по виђењу или са роком, који не премашује 15 дана плаћа мању таксу од менице, на име 0,50 дин,; у осталим случајевима примењује се менична такса, дакле и ослобођење таксе код преноса. Фаворизирање чека са гледишта таксе налази своје објашњење у великој користи од чека као новчаног сурогата. Та пракса постоји иу другим земљама. Тако, у Фран-