Историја једног француског сељака

146

је више плаћала са свога комадића земље, но богаташи са њиних спаилука. Манастирске ће се земље продати, а-наре из манастирских каса утрошиће се на школе. Пореза, што се буде давала, не ће ићи цару, ка: што је било до сад, ноће тим парама руковати сам народ, преко својих посланика. Народ и даје паре, па нека народ њима и располаже; ја мислим, ко уме зарадити и дати, уме и располагати парама. Цар колико је хтео, онолико је узимао од народа: народ је давао, а није смео упитати куда се девају и на шта се троше толике паре. Од сад не ће бити тако. Сад ће сам народ преко својих депутираца одређивати колико треба платити од главе, А народ не ће сам на се натоварити прекомерне дације. Видићемо колико нам где треба да утрошимо, па ћемо према томе и угађати. Само добро треба гледати, да у скупштани увек буду честити људи. Бирајте свога брата сељаке, ал само поштеног, оштрог и чврстог, па се онда не бојте. Само кад ваљани људи седе у скупштини, онда се народ сте стране нема чега страшити. Ал за то и треба да ви бирачи водите контролу над вашим депутирцима, да знате свакипут како се ко превија, да познајете, што но реч, како му дамари бију... Ето, још две године, па ће нам онда требати, ко у здрављу дочека, да бирамо новога посланика. Ту треба отворити четворе очи те да се избере ваљан човек; јер узмите само то, ако се сагласе посланици, онда се може купити данак, али ако они рекну „не треба“ —- онда се не ће ни купити. Ето каква је сад сила у нашим рукама.

Наескоро после тога, Шовељ прода своју кућице у Барци и отвори у вароши књижару. — Почне уд