Мамајево разбојиште или Битка на Куликовом пољу између Руса и Татара : историјска прича из 1880 год.
50
— Није нужно — настави крчмарица. Не бринте се ништа. Моја је каваница као град. Стотину пута може гледати, па опет да ништа невиди. Само на се пазите, када излазите....
— Право велиш — додаде Казак. Треба се чувати. Мене је ономад један жандар читав сахат пратио. Ала сам се био уплашио. Помислих — падох му
шака, али баш кад беше овде, на крају улице, ја му заварах траг и утекох....
— Не треба се ничега бојати — рече црни Петар. Нама срећа помаже. Да немамо ње, зар нам се неби досад главе котрљале онамо по брду. Видите ли — толико времена прође од онога последњег убијства, па ништа. Ником ни длака није Фалила. Баш ништа. Просто — срећни смо...
— А што ти та срећа не би у помоћи последњи пут, кад оно убисмо Петровића — рече Казак. Него остависмо онолико благо па утекосмо.
— Разбего смо се као мачке — насмеја се Арсен.
— То је тек страх био.
— Зар нијег
— Кад оно пуче гром>
— Јест, баш од грома.
— Е дојиста, браћо, да се каменимо од чуда, шта нам би — рече црни Петар. Лепо се уплаши смо и побего смо.
— Мени се онда учини, као да сам чуо неку вику на улици — прихвати Казак.
—_ Та то се и мени учини — одговори Петар. Зар би ја иначе бегао.
— Дојиста, право чудо! —
Смеја ли се ви, браћо, или не — рече Арсен. Ја вам кажем, ту је била нека виша сила умешана.