Наша књижевност
#26
Књижевност
А данас — данас трактори брекћу пољима задругара.
Причају слова: -
човек је човек — да ради.
Хеј, колико ће још бити планова!
Колико творница, пруга, хидростроја!
И не помисли да је земља друга —
та иста земља, ти исти људи, – ти људи вечито млади!
Прене те троструко „ура“. Опију око облаци — румене тканице.
Хтео би да опипаш: тај смех што умива стене, ту младост што у недра земље челичне уткива вене, да осетиш како је врела, како гори.
И да и ти понесеш у себи пруге и возове, и да и ти понесеш у себи далеке мостове и станице на којима се дуго не стаје...
А ноћ ненадно, као мртва птица са гране, падне на траву, на реку, на руку, на стране буквара твога. ·
И све утихне.
Кораком логору — а у сусрет пође ти мост велики светао, и месец што је бануо као далеки гост,
и бесано трасом шетао.
Заструји умор телом слатко. Жита те зрела зриком љуљушну. |