Наша књижевност

#26

Књижевност

А данас — данас трактори брекћу пољима задругара.

Причају слова: -

човек је човек — да ради.

Хеј, колико ће још бити планова!

Колико творница, пруга, хидростроја!

И не помисли да је земља друга —

та иста земља, ти исти људи, – ти људи вечито млади!

Прене те троструко „ура“. Опију око облаци — румене тканице.

Хтео би да опипаш: тај смех што умива стене, ту младост што у недра земље челичне уткива вене, да осетиш како је врела, како гори.

И да и ти понесеш у себи пруге и возове, и да и ти понесеш у себи далеке мостове и станице на којима се дуго не стаје...

А ноћ ненадно, као мртва птица са гране, падне на траву, на реку, на руку, на стране буквара твога. ·

И све утихне.

Кораком логору — а у сусрет пође ти мост велики светао, и месец што је бануо као далеки гост,

и бесано трасом шетао.

Заструји умор телом слатко. Жита те зрела зриком љуљушну. |