Нови Пазар

danici obraćaju kadijama ili drugim organima svojim molbama obično se podnosioci istih potpisuju kao ..ponizni". ..rob". ..ponizni rob", „molba roba koji se moli zatrajan život njegove ekselencije". Imajući u vidu period kada su nastali ovi sidžili, odnosno kada su vođeni postupci u pojedinim pravnim stvarima, zaista fascinira temeljitost i preciznost koja je prisutna prilikom njihovog iješavanja. Već iz prvog slucaja, iz Sidžila I koji se odnosi na ostavinsku raspravu nakon smrti izvjesnog šejh Ibrahim-efendije može se steći takav utisak. Precizno čak i za današnje prilike, izvršen je popis i procjena ostavioceve zaostavštine (između ostalog navedena i stara odjeća). Ili, naprimjer, u Sidžilu II pod tackama [4], [4a] i [4b] izdate su naredbe u vezi sa popravkom zgrade tvrdave u Novom Pazaru. U naredbi se navodi da je izvršena inspekcij a tvrđave, da opravku pored posade tvrđave potpomogne i kaza, da se izvrši predmjer radova, da se zate potrebe mobilizira „30 konja komore i 30 gradozidara". itd. Posebno su zanimljiva dva slucaja, radi se о fermanima sultana, koji su izdati na zahtjev Carigradske patrijarsije (patrijarha i koncila mitropolita). Oba slucaja su zavedena u Sidžilu I. U prvom slučaju (slučaj zabilježen pod [2B]) izdat je ferman о hapšenju mitropolita Novog Pazara. Nezadovoljni mitropolitom, „raja"’ je pisala patrijarhu tražeći od njega pomoć i tražeći carsku naredbu da se mitropolit uhvati i zatvori. U fermanu je navedeno da se „postupi prema mojoj izdatoj naredbi i prema aktu koji su potpisali patrijarh, koncil mitropolita/ skup mitropolita koji borave u prijestolnici/ i manastiru, sa svojim pecatom i potpisima. Neka se sve sto su oni naveli u aktu, a odnosi se na vjerska pitanja, odobri - kako stoji i u uslovima patrijarhovog be rata". Drugi ferman (zabilježen pod [3B]) se odnosi na postavljenje novog mitropolita koji je izabran od strane koncila mitropolita i patrijarha. U fermanu se navode određene nadležnosti mitropolita, zabranjuje se oiganima državne vlasti da ometaju vršenje vjerske službe i druge vjerske poslove. U fermanu je čak i izričito navedeno: „Neka niko nijednog nemuslimana, ako nije njegova volja, ne uvodi silom u islam'’. Upravo povodom ovog fermana prevodilac u fusnoti 105 iznosi sljedeće zapažanje: „Ovaj materijal u ejelini ima izuzetan znacaj za sagledavanje osnova tolerancije u Osmanskom carstvu, izvore tolerancije i potpunu slobodu ispovijedanja vjere nemuslimanskih podanika i njihovih vjerskih zajednica, ogranicenja i razlozi ogranicenja, koji niti su nenošljivi među različitim vjemicima, niti je to trpljenje za nevolju, nego jednostavno odnos islama prema tzv. objavljenim vjerama, pa u nekim slučajevima i politeističkim vjerama”. U svakom slučaju ovi fermani su od znacaja za izučavanje odnosa između Osmanske države koja se bastini na učenju islama i drugih konfesija, kao i za izučavanje vjerskih sloboda u tom periodu. Monografija ,JSidžili kadije kaze Novi Pazar od 1766. do 1768. godine " zaista predstavlja dragocjen izvor podataka za sve one koje interesuje historijat ovih prostora u vremenu osmanske vladavine. Staviše, riječ je о štivu interesantnom za sve one koji historijski posmatraju flmkcioniranje oigana državne vlasti, naročito sudova. Zato je preporuka i za sve one koji se bave historijom prava, pa i svakom pravniku, da se putem ovih sidžila upoznaju sa praksom koja se vijekovima provodila na ovom prostoru.

209

PRIKAZ MONOGRAFIJE „SIDŽILIKADIJE KAZF.

40/2017