Отаџбина

622

ПОП АИДРОВИЂ НОВИ ОБИЛИЂ

ешине, оба мудра, говорџије и миротвори. Посједају на камење један според другога, пошто ставе иода се струке. Био вахат 1 ирољетни пак сунце једва помодидо иза брда. Мирчета удожи да говори први: — Добро ти јутро, брате и крвниче! — Није ми га Бог дао, рече иоп, од кад ми закласте оно дјете. А Мирчета смучен: — Ја ти нијесам дошао јутрос на пожаловање, хга да те разабирам и тјешим, но сам дошао да ириштедим себи и теби останак, да не заборавимо шуту при рогуши. 2 Нас два иревалисмо по вијека , досукали ждријелу вјечнога дома. Кад будемо на томе свијету гдје се неумитно 3 суди, тебе ће попа нешто потање мјерити но мене, јер сам ја слијепац божји, а ти свештеник, који се сваки дан с Богом разговараш, читајућ свете књиге. Него теци душу док је раније. Мирп земљу и остави добар спомен, јер је лудо зло чинити а добру се надати. — Залуду се с вама миримо и кумујемо, но за вишу срамоту и да боље топимо душе — надостави поп једак. — Не знате ви, Мирчета, што је вјера и мир као да сте, осим крста, Турци. Не сјећате се да смо тобож залудња браћа, но би сте вољели палити на мене , но на оџу. Ви слушате наговоре потурице, који вас за перчин држи и побада да пјаните брацком крвљу. А тако ми четверо јеванђеља, да ми није с тога, што смо залуд браћа Срби, и што нам се под брком смију Турци иЛатини, не бих се с вама нпкад умирио док ми неби проникле зовке 4 на пријекладу. Али шта да радим ? Л.ијепо виђу обпјема очвма да наш провидур 5 и ваш паша раде очигледпце да ми један другога ископамо до трага, па сам вољији да ме ти јашеш но да ми се они наслађују. Поврати Мирчета: — Попе, попе, немој тако на пашу, јер се љуто вараш и гријешпш. Не хвалећи му вјеру, он је Срб срцем и душом као год и ти. Није Махмут заборавпо да је од Црнојевића жице. Ја сам се лани с њим разговарао у Бару, кад је доходио Мустајбегу у госте, па љепше, душе ми, но јутрос с тобом; но не смије да каже што мисли од девлета, а да знају 1 Први од четири дијела године, ва^зоп. 2 Коза жута иди суша без рогова, и кова рогата ; кад чобаи изгуби и другу заборави прву. 3 Без мита. 1 Дивља трава. 5 Провидиик млетачки, који је сједио у Котору а владао Боком.