Отаџбина

560

ДЕВОЛКА ОРЛЕАНКА

ТРЕЋИ НРИЗОР Бертран долази и носи шлем у руди. Тибо, Рајмоа. Јованка. Рајмон. Где Бертран амо, иде нам из града ! А гле шта носи ! Вертран. Дивите се ви, И чудито се овој реткој ствари У мојој руци. 'Гибо. Јесте. Кажи нам Од куд и како доби таки шлем. Што носиш рђав знак у миран крај ? (Јованка, која је све дотле сама стајала на страни, сад ириђе и нажљиво стане слушати.) Вертран. Једва да знам и казати вам све На који начин добих ову твар. У Вокулеру гвожђарија купих; На вашар силан свет се слего беше, Јер тад баш народ добегаваше Из Орлеаиа с гласовима злим. Сав град се беше на то збунио, И кад се гурах кроза народ ја, Преда ме стаде нека циганка 0 тим шлемом, под нос гурпу ми га ту, И рече : Брале, теби треба шлем ; Ја внам ти тражиш шлем ; па ево, на ! Прода11у ти га јевтино ! — Па иди Копљаницима, рекох на то ја ; Не треба мени то, сељак сам ја. Ал она опет: нема тога сад Ко може репи не треба ми шлем Тај гвсзден кров за главу сада је Скупљи од саме куће челичне. И тако трча кроза цео град И хоНе силом да ми прода шлем. Ја бацим око, леп је, красна ствар, Достојан да га носи витез какав, И док га тако премишљајућ држах, Не знајућ шта да речем чудној жени Кад на један пут неста цигашсе