Подунавка Земун

183

а „Кузумг" звала се долпл варонњ, или дшшшнби Магори. „Малата БанопЈа" била е варошв на обали ДуиавскоИ, где данаиш1>п> даиа село Баношгорг обстои, а за овомЂ вароши след1о е Кукцјумг или данашнћп! Илокг. Ако сада све ове вароши, кое сио нзброали, ио нмовоме положаго размотримо, то памћ се чини, као да е старнИ Сремг самг по себи едпа непрекидпа варонљ бв10, у К010Г1 се силно лгодство кретало, те да 6 земла, коа е толико варошп имала п толикш свегт, хранила, добро обдћлавапа бмти и на високоме степену изображености сгаати морала. Номоћу ииогоброинн канала, коима се трагт. по зеилћи јоштв и даиаст. види, моглн су старм сремски жнтелвн пвиве и башге свагда надводнмти н тиме плодовитостб земл-ћ ускорити, што су замста н чинили. Кт. точу бмло е живостае трговине, Дунавг истои ноказа путт. кт> истоку,

Сава река водила е кт> шгу, те тако се куповало и продавало на све стране, и по томе имали су жителби доволнн средства, да себе хлебомг хране. Шта да кажемо о Фрушкои гори, коа е у време Римлана виновомг, са кипарскогг отока донешеиомг, лозом-б посађепа бмла? И зб Фрушко-горски впнограда текло е онда жителвима велико благо, почемт. су сремска випа прва у Еврони, много Фалћна, скуиа, и добро плаћена бмла? Изт> свега овога следи дакле та недвоумна истина, да е старми Среит, еданв предћлг бвш: плодант., благв и богатг, те да су Римлани нуно право плали, што су му првенство надт> другимг овоземнпмб пред-ћлима устуиили. Некш ноими нћсникЂ каза ова : да е Сремт> одлоиакг сб пеба падше красоге, да е изражаи живи небесне лепоте. Заиста одушевл1 >но ова рече. У идућимг листовима иматћемо прнлике, о повдинимб местима нашега Срема обширша написати.

0 в р е м е н у. I.

За чокека е време едно благо одг превелике целе, и зато севернмНАмериканацг гонори : време е новацБ. Д а 1Ј ми времеиа, вели марлБивмп иосленикг, на ћу ти урадити, шта ми налажешг. Време е она силна ре»:а, коа непрекидно, неуморпо све напредт. тече и никада већт> патрагг се враћа. Старип римскш п1>соикг, уздисагоћи за иротекшимг временомг, казао е: „бежн пакг. бежи међутнмг пеиовратимо време." Сви ле.тки лгоди, кои су необпчнимг своиствама се одликовали, ценили су време и чрезг то славно нме, срећу, многостручну науку, повацг и т. д. стекли. Божествеиаи нашг СпасителБ учи насг, да намг вала бдитн, т е. временомг се ползовати и сва она чинити, коа су Богу мила и драга. Светм Аиостоли чуварни су иревећг на време бмли, путовали су дапн) и ноћу, говорнли, подучавалп безг одмора, и зато 10 е Господинг Богг сво« милости удостојо, те су јоштг живимг очима славу н величество до краини иеђа землћ разпространавагоће се христапске вере угледалн, и по гоме смертпу чашу безг страха, шта више радостнои срцемг иебесне наде пунпмг, испили. Лежи дубока истипа у овпиг тримг речпма, кое ћешг често по народу слушати: „време носп бреме. 4 ' Зато они, кои вре.ие свое пропусте, коп псто проспа-. ваго, кон га неуиотребе, како вала, на концу живота уздишу за изгуб.Иншмг в1>комг и жале па саме себе што су лепе часе младостп у немариостн провелн н — високу ц'1>лБ човечјега савршенства промашилм Да, бдитп намг вала, врсмеиомг се служити, да намг плода буде, награде за живота, н сномена после смрти. Ако погледг бацимо у обшту повћстницу, ову озбилБно — строгу учителвку човечества, то ћемо безг великога труда наћм, да е мудро унотреблћпћ врекена оиа велика таИна, кого су лгоди нре свега докучпли и као средство разабрали, да свое- изображеић, развптакг грађанскога свога живота тммг посп1>ше. Хомерг (Омирг) е едно нме, по коему, кои га

ма где изусте, лако се упозшио и пр !ателБски рукуго. Хомерг дакле (живјо « 1000 год. пре Христа) већу частБ живота ировео е иутугоћи по Малои Азји, по Грецш амо тамо, кунећи предиете за свое п1>сме, пазећи па сва и оштро мотрећи, шта лгоди чине, говоре, како живе, те тако е изпевао свого И паду, Одиссеу, и друге ићсме, коима се светг јоштг данасг радуе. СлужЈо се дакле онг вре.иеиомг разумно, и крозг то е постао учител1>мг или како иамг вала казати душевнимг хранителћмг иогомства. Бмло е можда женјални .подји и у време Хомера по Грецш, но за нбп се незна изг узрока, што нмг е „на висини своега века стоећи" Хомерг бодросћу зелену палму иреотео, те безсмртностБ себи и своима кшацима (но нћму т. е. славлћнима н опеванима ироима) тимг начиномг стеко Одг Цируса, кои першанско престаро царство осповаше и у иов1>стннцн као завоевателБ силни имена имаде, иреповеда се, да е, бмло у двору или на ратишту, првмн устаао и сва прегледао, те да е па дугосиаваће особито мрзјо и строго сг нвима поступао« РечБ е п1>гова бмла: „време зове." Жпв10 е Цирусг л1>га 560. ире Христа. Позпато е, да су стари Егштапци за онда неке добре грађанске законе имали. Међу овима пала310 се и таИ, да е свакји егнпетскЈм жителБ на кооцу годмпе окружноме своме судну пнсмено обзнанити морао, о чему живи. Кои бм то пропустЈо бмо, буде као безпосленмца, као такавг човекг сматранг, кон в за грађанско д;>ужтво опасаиг, те по томе смрћу казнћнг. брг велаше таданпњп законодавателБИ: нетреба да живи, коп се л ћпн и божш дарг, време, у ништа пропушћа. Ова су бкма на 1500 година пре Хрпста у обнчаго кодг ЕгиптЈанаца. Херодогг, старми тап колмко нскренмВ толико марлБИВми н пеуморима новћстописацг грчкШ (450, г. пре Христа) путовао е надалеко по свету, те сакуплао вћсти и себи набавлао разна знана, докг е на-