Полициски речник : Књига друга Ж — Љ

предељују положај заложног повериоца према осталим ~ повериоцима, који залоге немају“. (Бр. 3654—1908 г.);

6) „Кад је законодавац у 8 334. Кр. С. П., одређујући ред, којим се имају трошкови из имовине осуђеног наплатити. | истакао на прво место браниоца (одређеног По званичној дужности), самим тим дао му је првенствено право наплате бранилачке награде из Hмовине осуђеног. То првенствено право браниочево не може бити уништено ни раније стеченим праBOM залоге трећих лица на имању осуђеног. Јер, ако би се узело 00ратно, онда би санкција права на бранилачку награду дата у 5 334. Кр. С. П. била беспредметна, а то не би одговарало ни духу закона, јер би онда обавезу брањења наметнуо правозаступнику императивно, а, право његово на награду довео у сумњу и у случају кад се иста има откуда наплатити, што се никако не може претпоставити. Према, томе, право браниочево па награду првенствено је me само према осталим трошковима, него и према законим повериоцима“. (0. (О. С., Бр. 6019 — 1908.).

* * *

Према 5 295., накнада штете и кривичних трошкова – проузрокованих злочиним или преступним делом, могу се тражити у самом кривичном спору или особеном грађанском парницом. (В. Земљоделци, Извршење судских одлука, Накнада штете, Цванцик.) "Кривоклетство. — У ширем смислу под кривоклетством се подразумева полагање лажне заклетве уопште, а 1 ужем, правно-тетничком смислу, ~ кривоклетство се састоји у потвр-

388.

ђивању лажног исказа заклетвом, T. |. призивањем Бога за сведока, форми законом прописаној.

Суштина кривоклетства састоји се у повреди заклетве, односно у повреди законом прописане – оужности: да се власти под заклетвом покаже истино,

За постојање дела – кривоклетства потребно 'је: а) да је положенож заклетвом потврђена лажност исказа датог код надлежне власти, и 6) да су лица, која су заклетву положила, била по закону способна за њено пслагање. 1.Заклетва. Ова мора бити тред-

виђена самим законом, и 1голсутена пред надлежном влашћу = у фор чи законом прописаној (8 113. Кр. С. П. и 88 277 и 278 Гр. С. П.).

Све заклетве полажу се лично, и ни у ком случају не могу се положити преко пуномоћника. Код овог полагања, битно је да се онај. који се куне, позива на Бога, употребом речи означених у законском тексту. Без овога, заклетва не би имала правне вредности.

„Ну, ако би онај, који се заклиње — вели М. Ђуричић у својој расправи О кривоклетству и осталим кривичним делима сове врсте (Пол. Гл. за 1906 г.) у овом погледу учинио сасвим незнатне измене, то не би искључило правну важност заклетве, н. пр. кад би казао „заклињем се у Бога“ место „Богом“ и томе подобно. Исто тако ако би онај који се заклиње, додао прописаној форми још штогод, н. пр. „Богом Творцем“ или „Богом Вишњим“ или „Амин“, то такође не би сметало важности ваклетве. Сама околност, што би заклетва, место усмено, била дата писмено, не би њен правни значај умањила ...