Приповетке / Григорије Божовић

110 ГР. БОЖОВИЋ

— Те знам, војводо Божине, како па да те не знам... толко пати те видов...

— Много арно... Сега пули овије другите господивовци: тије сат началници на блгарската револуциона организацијата. И те повикавне за једно најсетње прашање: ће бидиш Блгарин, али останаш како до сега што беше — Србин 2 Оти— времето је веће за једна општа чистка, колико да се знајеме какво стојиме.

— ја друго не можам да бидам, војводо. Мије од старо време сме Срби.

Божин плану. Приђе му ближе, па му стаде чи-

тати да је дужан одмах отићи у село и објавити му наредбу бугарске организације да пређе на њену страну, да потражи њихову школу, а они ће им послати учитеља и да пристану подносити све револуционарне дажбине бугарске. - __— Не сакашг Село не искаг.. Јас знам што село сака, ама ти ја крепиш српската пропаганда. Ти тако повелаш. Но јас се клнем на црно знамето на организација — за три недели време ако не сториш какво ти се повела, в кућата ти со штики ћа те избода на смрта!..

— Можете, господине, силата ја имате в раце, само ја Бугарин не бидувам, — скромно, но тврдо одговори Злате без страха и без околишења, као човек тврдо решен да сад рекне оно што ће дужан бити казати сутра.

Љут као рис скочи к њему Јаковчетов да га удари, но Матов махну руком и заустави га. Некако сетно, дубоко пријатељски погледа Златета и понуди га да седне, па отпоче своју благу, паметну беседу. Он му говораше да Брсјаци нису Срби, него Бугари, потомци оних који основаше Самуилово Царство, изданци оних јунака које је повардарски кнез Стрезо водио противу првога српскога краља. Уосталом кад ово и не би истином било, нимало не мења ствар: између Срба и Бугара мала је разлика, те су највећи грех учинили они, који по Маћедонији пронеше српско име и тиме за дуго одложише питање маћедонскога ослобођења, посе-