РТВ Теорија и пракса

Ovo pitanje postaje još oštrije ako uzmemo u obzir i činjenicu da је konjunktura voditeljstva umanjila i redakcijsku kolektivnu, i pojedinačnu brigu za specijalizaciju novinara. A bez užih društveno-političkih, privrednih, međunaroduih, kulturno-umetničkih, prosvetnih, naučnih, sportskih i drugih specijalista u sastavu redakcija, ili u stalnoj saradničkoj vezi sa njima, nema i ne može da bude uverljivog analitičkog, kritičkog i celishodnog angažmana u javnom komuniciranju. Da bismo, dakle, podigli stupanj i efekte svoje angažovanosti u onom smislu u kome su više puta, u duhu kongresnih odluka, govorili i drug Tito, i drugovi Kardelj, Bakarič, Dolanc, D. Marković, Vlaškalič, Vasiljevič i drugi najviši društveno-politički činioci i predstavnici našeg osnivača, morali bismo doslednije da realizujemo zamisao o voditeljstvu i direktnom saopštavanju uopšte (uz preciznije određivanje i doslednije poštovanje kadrovskih kriterijuma koji se odnose na tražena svojstva) a uporedo s tim da oživimo težnju ka individualnoj specijalizaciji. Važno je da se ove potrebe ne posmatraju kao uzajamno isključive, več komplementarne, tako da čak i u istoj programskoj ličnosti ne mora da bude protivrečnosti izmedu uže specijalizacije i voditeljske vokacije. U pogledu društvenih procesa uopšte, pa i sa komunikološkog gledišta, velike aglomeracije stanovništva zaslužuju posebnu pažnju i traže, pored generalnih saznanja date vrste, i sasvim osobeni tretman. Mnogi znaci govore da su naučna istraživanja o toj materiji i tehničko-programski kapaciteti znatno ispred konkretnih sagledavanja i prakse RTB u odnosu prema tim aglomeracijama. Gustina recipijentskog tkiva i intenzitet njegovog društvenog komuniciranja (znatno šireg nego što je delokrug sredstava javnog informisanja) dovode u gradovima i industrijskim, studentskim ili sličnim centrima do progresivno rastučeg koeficijenta širenja svih poruka - javnog i „tajnog” javnog mnenja, artikulisanog i „podzemnog” saznavanja tačnih, poluistinitih ili sasvim izmišljenih tvrdnji za koje postoji šire interesovanje. Socio-psihološki, pa i društveno-patološki koeficijenti širenja glasova i glasina tu su veoma slični epidemiološkim zakonitostima. Prvi logički zaključak iz ove osnovne komunikološke karakteristike „gustih sredina” postavlja zadatak izoštrenog dijagnostičkog čula u organizmima javnog komuniciranja za

15