РТВ Теорија и пракса

i konotativna značenja. Tim postupkom se, dakle, još na nivou znaka, ikoničkog simbola apostrofira raspon između konotativnog i denotativnog značenja simbola na čemu je zasnovana i mogučnost distanciranja ukupne simboličke strukture u odnosu na empirijsko zbivanje predstavljeno u njoj. Tako se organizacijom simboličke strukture spektakla ova može raziožiti na mnoštvo slikovnih sintagmi u okviru kojih ikoničkim znacima pripisujemo različita konotativna značenja, čime opet svaku pojedinačnu ikonu, ikonički znak preobražavamo u element jednog posebnog jezičkog sistema kojim se na specifičan način tj. jezikom oblika saopštavaju ideje, smisao poruka organizovanih u formi spektakla. Jedino tako se i može postiči to da svaki znak, ikonička slika uključena u šire sintagmatske strukture, umesto opažajno-analoškog, stekne status simboličkog znaka čime se čitava globalna organizacija spektakla preobražava u svojevrsni jezik sa vrlo slojevitim i složenim funkcijama, a to su: a) da se njegovim posredstvom reprodukuju uslovi zajedničke percepcije empirijske stvamosti pri čemu se na podlozi opažajno-analoških veza ikoničke simbolike sa stvamim zbivanjem formira čulna iluzija o autentičnoj stvarnosti i onda kada je ova samo, prema zakonima estetičke transpozicije događaja, rekonstruisana datost; b) da se njegovim posredstvom osigura doživljaj spektakulamog zbivanja baš kao što bi se doživela, a onda i smisaono pojmila, autentična stvamost da ju je kojim slučajem moguče empirijski percepirati u bitnim aspektima i u tako sažetom opsegu kao što to obezbeđuje spektakl - oblik simbolički transponovane stvamosti; i c) najzad, da se jezikom spektakla, jezikom likovnih, ikoničkih poruka osigura komunikacija u kojoj če se osim estetičke eksponirati i semantička, značenjska dimenzija poruke organizovane u formi spektakla; i pošto se evokacija smisla realnih zbivanja predstavljenih u spektaklu može ostvariti jedino ukoliko se spektakl u svakom segmentu svoje simboličke strukture preobrazi u govor, tj. u jezik metaforičkih značenja, postaje jasno da spektakl organizovan na nivou doslovne, mehaničke imitacije empirijske datosti nije u stanju da tu ulogu ostvari, a to znači ostaje bez smisla i funkcije. Sve to ukazuje koliko je značajna za razumevanje prirode i funkcija estetičkih poruka upravo ta značenjska distanca

34