РТВ Теорија и пракса

Р. SELINDŽER: Postavili ste vrlo interesantno pitanje. U stvari ste postavili pitanje da li je vlada u mogućnosti da utiče na američku štampu u pogledu nekih međunarodnih događaja i situacija? Odgovor na to pitanje je i da i ne. Ukoliko javno mnenje smatra da su odnosi između Sjedinjenih Država i neke druge zemlje, recimo, u ovom slučaju jugoslavije, skladni, da su korisni, onda će biti veće verovatnoće da če štampa pokrivati te odnose na jedan povoljan, afirmativan način. Američko javno mnenje je oduvek izražavalo divljenje prema političkim divovima u svetu. Danas većina Amerikanaca, u toj kategoriji, naročito divljenje ukazuje predsedniku Titu. Isto onako kao što su pokazivali divljenje prema Cerčilu, prema Adenaueru. De Gola nisu voleli, ali su mu se ipak divili kao velikoj figuri u svetu. Pre nego što je predsednik Tito došao u posetu Sjedinjenim Državama, američko Ministarstvo spoljnih poslova je organizovalo obaveštajni brifing za novinare, u kome se govorilo o jugoslovensko-američkim odnosima. Većina tih novinara nisu bili u Jugoslaviji. Prema tome, oni su, kao osnovu za svoje izveštaje, uzeli ta obaveštenja. Tako su novinari na tom brifingu dobili obaveštenja da imamo dobre odnose sa Jugoslavijom, da če se ti odnosi produžiti i to je bila osnova za ono što su pisali u štampi. Međutim, da su jugoslovenski vojnici jurili po Africi, kao što sada jure neki inostrani vojnici, ni sto brifinga američkog Ministarstva spoljnih poslova ne bi übedilo američke novinare da su odnosi dobri i da lepo pišu o Jugoslaviji. Time hoću da kažem da stav američke štampe vrlo mnogo zavisi od događaja koji se zbivaju u svetu u doba kada treba da pišu. Da vam dam još jedan vrlo značajan primer. To su odnosi između Sjedinjenih Američkih Država i Narodne Republike Kine. Grupa Ijudi koja se u Sjedinjenim Državama protivila približavanju, uspostavljanju odnosa između Sjedinjenih Država i Narodne Republike Kine bila je vrlo moćna u posleratnom periodu. Jedan od najvažnijih u toj grupi je Ričard Nikson. I zbog toga, tokom više od 30 godina, nismo imali normalne odnose sa Narodnom Republikom Kinom. Na zasedanju u Ženevi o Vijetnamu 1954. godine, tadašnji državni sekretar, ministar spoljnih poslova Sjedinjenih Država Džon Foster Dals nije hteo ni da se rukuje sa Ču En Lajem. Onda je kasnije gospodin Nikson otišao u Kinu. ! Ijudi su rekli - pa dobro, ako on može da se rukuje s Kinezima,

133