РТВ Теорија и пракса

-zelenih naočara program ne može da vidi trodimenzionalno. I treće, posmatrač ne može dugo, zbog anaglifskih naočara, da posmatra program, i zato se mogu emitovati samo delovi televizijskog dnevnog programa kao što su filmovi, utakmice, nastava i drugo gde je potrebna i neophodna dubina, prostor - treča dimenzija. Prednost anaglifa nad ostalim stereo metodama je ta što omogučava istovremeno večem broju Ijudi koji raspolažu naočarima za anaglif da posmatraju reljefno televizijski program, dok je druga prednost što je primenljiv i za veče formate i čini ga upotrebljivim i za bioskopsku trodimenzionalnu projekciju. S obzirom da film, koji je Beogradska televizija prikazala u okviru vikend programa 14.Х 1978. godine, bazira na anaglifu koji se još naziva postupak talasnog razdvajanja, objasničemo još i njegove varijante. Postupak dobijanja trodimenzionalnog utiska prvi je primenio V. Gaser (V.Gasser), a 1853. godine detaljnije razradio kao subtraktivan anaglif (Roliman), dok je 1858. godine d’Almeidi ražradio aditivni anaglif. Aditivni anaglif po d’Almeidi zasniva se na projekciji crno-belih stereo slika kroz filtere obojene kompiementarnim bojama ili projiciranju stereo slika u komplementarnim bojama bez filtera na belu površinu bioskopskog platna ili ekran televizora. Ako se posmatranje ovako projiciranih slika vrši sa naočarima čija se stakla takođe oboje odgovarajučim bojama filtera, tada se kroz naočari na ekranu televizora vide slike istih boja, tj. crveni se zraci vide kroz crveni, a zeleni zraci kroz zeleni filter. Crveni i zeleni tonovi svetlih površina sabiraju se u belu boju, dok se tamne površine pojavljuju u

176