РТВ Теорија и пракса

Obzirom da je komuniciranje veoma složeni polidimenzionalni stmkturalno-dinamički proces, neophodno je njegovo istraživanje i iz aspekta sociokibernetskog pristupa koji „zahtijeva da se pođe od opšte povezanosti pojava i njihovih promjena i da se izgradi jedan niz zajedničkih pojmova koji bi, s jedne strane, komuniciranje locirali u odgovarajući red procesa, a s druge strane, omogučili objašnjenje njegovih brojnih specifičnih pojava” (str. 23). Oko ovog pravca se orijentiše veći broj istraživača jer on, po mišljenju autora, „predstavlja najbolju perspektivu za dalji razvoj komunikologije kao naučne discipline” (str. 24), samo onda kada i ukoliko implicira marksistički, klasno-istorijski gnoseološki aspekt i ineterpretaciju saznanja. Raspravljajući o teoriji informacije kao konstitutivnom elementu kibernetike, autor napominje da se ona bavi „univerzalnim vidom mehanizma prenošenja poruka (koja je), kao takva, primjenljiva kod svih sistema komuniciranja” (str. 45). Informacija je, kao osnovni pojam teorije informacija, po Vineru (Wiener), takav sadržaj koji se razmjenjuje sa izvanjskim svijetom u procesu čovjekovog prilagođavanja svijetu. Sa dijalektičkog stanovišta informacija se može odrediti kao specifikum sveopšte povezanosti i uzajamnosti čovjeka, njegovog mišljenja i svijeta. Teorija informacije elaborira različitim kategorijama, među kojima, npr. redundancijom koja, po mišljenju R. Tomoviča, „pokazuje koliko je informacija u jednoj poruci suvišno u odnosu na teorijski optimum” (str. 47); kodiranjem kao „procesom pretvaranja različitih vrsta signala u skup znakova koji se upotrebljavaju u komuniciranju i kojima se komuniciranje (razmjena značenja) omogućava” (str. 49) i, pored ostalih, entropijom kao tendencijom dezorganizacije sistema komuniciranja čime se smanjuje informacijska vrijednost poruke. Explicite izražavajuči stav da je nauka o komuniciranju prevashodno „istraživačkog karaktera” (str, 146), autor indicira i iscrpno prezentira čitaocu različite, negdje i dijametralno suprotstavljene, teorijsko-metodološke pristupe istraživanju komunikoloških fenomena: 1) „teoriju individualnih razlika” primanja i selekcioniranja poruka koja „implicira da poruke medija sadrže specifične (posebne) atribute stimulisanja koji uspostavljaju diferenciranu interakciju s ličnim karakteristikama pripadnika publike (Str. 147);

222