РТВ Теорија и пракса

komuniciranja zasniva na pravu radnika na potpunu informaciju, da ta informacija bude svestrana, objektivna, olagovremena i razumljiva, da se sistem javnog komuniciranja izvodi iz temeljnog samoupravnog društvenog odnosa i, konačno, da je u tome sistemu radnik subjekt informiranja (str. 61-62). Nakon što je tako teoretski uspio strukturirati model samoupravnog javnog komuniciranja u druženom radu autor u četvrtoj glavi analizira i osnovne principe samoupravnog javnog informiranja pa naglašava da su to: princip javnosti rada (u kome radnici imaju dominantnu ulogu), princip otvorenosti izvora informiranja (bez kojih je nezamisliv progres i unapređivanje rada), princip efikasnosti samoupravne informacije (da je ona redovna, blagovremena, istinita, potpuna, razumljiva), princip socijalne interakcije (tj. da je informacija posljedica sveukupnosti međuljudskih odnosa u kolektivu, a ne samo volja manjine). S tim u vezi autor analizira i funkciju tajne u javnom komuniciranju i zalaže se s pravom da se tajna svede zaista na minimum što je Ustavom reguliran, jer bi se u protivnom slučaju taj princip mogao izvitoperiti u sistem obmane svih sa strane, a to dalje vodi i kvarenju robe radi postizanja dohotka bez rada. U šestoj glavi autor analizira instilucije i organizacije informiranja u udruženom radu, da bi u sedmoj glavi prikazao i najsuvremenije oblike i sredstva koja se mogu aplicirati u komuniciranju u udruženom radu. Sve u svemu. ako se na kraju sintetski osvrnemo na ovu knjigu, može se konstatirati da nju rese dva osnovna kvalitela: ona predstavlja solidnu sociološko-novinarsku analizu podsistema javnog komuniciranja u udruženom radu i može poslužiti svim praktičarima (i društveno-političkim radnicima) kao odličan rukovođ u stvaranju novoga samoupravnog sistema javnog komuniciranja u udruženom radu kao bazi i osnomoj društvcnoj ćeliji.

207