РТВ Теорија и пракса

U prvom poglavlju se, nakon prikaza svih danas najčešćih definicija osnovnog pojma komunikologije komuniciranje, prezentira i jedna prihvatljiva sintetska definicija po kojoj je Ijudsko komuniciranje simbolički posredovana interakcija (str. 21), što znači da je komuniciranje osviještena, pa i relativno reguiirana interakcija u jezicima i kodovima. Po osnovnim formama izražavanja, komuniciranje je intrapersonalno (i temelj je personalizacije pojedinca) i interpersonaino (i na njemu se zasniva socijalizacija). Unutar više oblika interpersonalnog komuniciranja autor posebno naglašava „masovno komuniciranje” koje kao novi oblik socijalne interakcije počinje od tiskoslovne a afirmira se tek s elektroničkom masovnom komunikacijom. Budući da pojam i funkcija masovnog komuniciranja ni do danas nisu posve istraženi, Vreg u drugom poglavlju analizira tradicionalne teorije (posebno publicističku), sociološke teorije i teoriju simboličkog interakcionizma. Kako ocjenjuje autor, sve su te teorije uspjele zahvatiti jednu karakteristiku masovnog komuniciranja, aii ne i cjelinu, te se zato razvijaju u novije vrijeme i druge teorije. Kako je u sociologiji odigraia značajnu ulogu, Vreg u trećem pogiaviju studioznije obrađuje funkcionalističku teoriju komunikacijskih procesa, da bi u četvrtom poglavlju još analitičkije tretirao danas (svakako) dominantnu sistemsku teoriju komunikacijskih procesa. U petom poglavlju autor se bavi procjenjivanjem dometa kritičkih teorija javnog komuniciranja. S obzirom na osnovni cilj knjige - da razloži najnoviju paradigmu javnog komuniciranja u đolazećim pluralističkim demokratskim društvima - autor u šestom poglavlju analizira diseminativni model javnog informiranja, da bi kao opoziciju tome modelu u slijedeća dva poglavlja osvijetlio složenu problematiku komuniciranja u različitosti, u demokraciji i punom uvažavanju pojedinca. S tim u vezi se u sedmom poglavlju analizira interkulturalno komuniciranjc, konfliktnost i moguće transkulturne medijacije s

214