РТВ Теорија и пракса

Valerija Frisen

„TEŠKO” GLEDANJE KAO DRUŠTVENI ČIN

Neka teorijska razmatranja za studiju teškog gledanja

UVOD Televizijski auditorij je u žiži javnih i akademskih rasprava praktično od kada je uvedena televizija posle Drugog svetskog rata. Međutim, kao što Ang đokazuje u svojoj najnovijoj knjizi (Ang, 1990), uprkos postojanja takvih rasprava još nema značajnih teorijskih i empirijskih saznanja o društvenom okruženju postojećeg auditorija. U Angovom polazištu televizijski auditorij egzistira samo kao apstraktna rasplinuta konstrukcija ~u kojoj je projektovana vclika skala ekonomskih i kulturnih aspiracija i očckivanja, politike i planiranih shema” (Ang, 1990:2). „Auditorij se tretira kao kompletno neproblematična kategorija, koja se sastoji od određene, nepoznate ali lako prepoznatljive grupe Ijudi (...) skupine pojedinaca čije se karakteristike mogu tako uzeti za istinu, operacionalizovati, ispitati, kategorisati i akumulirati u čak komplelniju sliku” (isto:ll). To je dovelo do zanemarivanja onoga što Ang zove „društvenim svetom postojećeg auditorija”. „Teški” gledaoci mogu da se sagledaju kao „postojcći auditorij” koji je tokom godina bio subjckt vrcdan pažnje društvenih i akademskih razmatranja i interesovanja. Kao što sam ranije tvrdila (Frissen,

47