Споменица о херцеговачком устанку 1875. године

116

дво’или комад задангубише, али да иош мало би, да наша воиска не стиже, ми би’асмо трсили, биа’у нас узели међу се. Док стиже наша воиска мало би боиа, Ударисмо посред ниг, Турци побљегоше, а ми се умутисмо у ни’, а веће се готово умрачити, те им ту пошекосмо око тридесет и пет глава. И ту погибе господа требињска. Скидосмо сабаља 6 и коња седленика више о’ десет; али да не оте ноћ не шћаше ђаволи Турчин утећи, него се умрачи, па крос ону гору не види се: али ’e Турчин, алн наш, а нема мљеседа, те им то Бог поможе, те бои се разметну. И ми се вратисмо код пли’ена. Могу казат’ слућаи те овако Турци безумно ударише: када смо ми прошли преко Шуме покрај манастнра Дужи, паша ие све чуо и разумио, али ни’е знао, ко не ни колико има воиске, па ие у иутру посло наредбу у Требиње, да иде иедна воиска из Требнња преко Полица, а да он дигне воиску од манастира, па да нам ударе су двие стране. А по срећи наши главари пушти оно 13 Турака Жабичана, па срети пашу и воиску коиа ’e кренула била пут нас. Паша иг' пито: „оклен идете“. Они казали: „Ми смо били заробљени па иево нас пуштали. 11 „А ко ие то те ие на вас ударио?“ Је ли ,то Мићо ЈБубнбратић с неговием друштвом? 11 Жабичанн му рекли: „Какав Мићо, него ие воивода Максим Баћовић, Пеко Павловић, Чегко Пеиовић, поп Миле и другие’ главара много и ш нима велика воиска!“ Пошто паша разуми одма’ врати воиску натраг, не смиедни да нам удари; а ови из Требиња не знадни да се вратио паша, те тако нагази на погиби’у; а по свему, да се ни’е вратила воиска з Дужи, ћаше бит’ и од нас мука, иера ни’е било много наше воиске око 300 друга и то ни’е било пуно нн триста. Те се ми настани на Ржану око десет дана, док распродасмо стоку и коње и брашно и све подиелисмо лиепо Конављанима. Па пођосмо у Дубровнпк иа и Марко Лалин с Тупана и Окица Ковач, те нам дадоше у Дубровнику 300 маџариа на свакога вои-