СРЂ

— 371

Tužne slike i prizore iznosi Ada Negri pred naše oči. Tu je majka, koja je umrla dajući na svijet čedo svoje. Na posteji leži La Morta сће sembra dormire. Kao djevica obucena je u bijelu, a bijelo joj je cvijeće posuto na gradima. Smije se mrtva majka; na licu joj počiva nebeski mir. Ruke grle mrtvo čedo, a usne kao da govore: E mio. Io n' ebbi la prima parola clie sola compresi: nessuno lo sa, cio ch' ei disse a me sola. Se visse de Г anima mia, mori de la stessa mia morte: lagg'iu ci farem compagnia. Chi sa?... forse avrebbe smarrita lontano da me, la sua strada. Che e mai, senza madre, la vita ?... Chi sa ?... forse un solo ed un vinto nel mondo che e senza pieta... ... Oh, meglio, o mio sangue a me avvinto sparire, ne 1' eternita! Pišući ove stihove možda jo Ada Negri mislila, da ju je mogla zateći ista sudbina. Dugo je bolovala, nevrastenija je za nekoliko godina prikovala uz posteju. Kćerka, druga, umre joj nakon mjesec dana. Cinilo se, kao da je taj kobni udarac za uvijek udušio u Adi Negri svaki pjesnicki polet. Ali to se nije dogodilo; moćnija nego li prije izvinula joj se iz grudi pjesma, da opjeva onog anđeoka, onaj prerani grob. — Zašto nijesi htjela živjeti? — pita turobno majka svoju mrtvu kćerku. Velata di candidi veli saresti or fra queste mie braocia ; avresti ne gli occhi vaghissimi 1' azzurro de i cieli; ed io ti direi le gioiose parole che tutte bisbigliano le madri ai bambini, cogliendoti a fasci le rose. Mrtvi je dan. Majka misli na svoju kćerku, koja je samo za casak otvorila oči, da ih opet za uvijek sklopi. Pogled