Цар Душан : историјски роман из XIV ога века у три књиге. Књ. 3, Цар

бодан“. Разуме се, објашњаваше вел. судија, сбм отрока, који немају то право прибежишта. „Ако који вужањ побегне ив дареве тамнице у патријарев двор, л он постаје слободан“. |.

— Ца то ви изравнасте цара п патријараг —

вивну неко из властеде. 6 ~

— Да вам није што BRDO 2-— одјекну с духовничке стране.

Божпдар похита са читањем :

„Um. 118. Никоме није допуштено заустављати трговце који пулују по царству ; чико не сме трговачку робу распачати и силом новце за њу нагурити; нико не сме трговачки товар силом растоварпти нд одмотати. Ко би против овога погрешно да плати пет стотина перпера“.

„Чл. 119. Трговци који продају скрлати (скерлет чоха или ткиво отворево дрвене боје) боље и горе врсте да путују с ободно без сметње по мојој map ској вемљи и да продају пл купују слободно“.

„Чл. 120. Забрањује се даринеким чиновницима да кога бпло омету или задрже; те да им „зоју робу прода у бесцење. Ко то учини да плати три стотине перпера .

— То је мало. Има врло драгоцених товара кадшто у тих са мора трговаца према којима казна од триста перпера није ништа. То ће ваљати поправити .

„Чл. 126. Градови нису дужни подносити присе“ лицу. Стога ко иде у град нек одседа код стањанина, па ма који бло путник велики или мали, п да му преда коња и све што има, а стањанин има све да му сачува. А, кад гост крене даље пли назад, стањанин је дужан предати му све што је од њега примио: Ако ли би госту

„што недостајало, стањанин све да му плати.

— Добро је. Довољно је што владушти имају право на приселицу у место попутнине.

Сада беху на реду три члана који се тицаху војске:

„Чл. 129. У свакој војспи, војводе имају власт цареву ; што нареде да се послуша. Ко их не би по-

216