Школски лист

155

Д р 0 Н Б Ц И. (Басна.) Иоинате се на ђубрету дронБЦи, ко је од ког болви, па их стаде вика грђа него оно цигана. Ланени дронБци повикаше на памучне, и вунени на куделБне, али прво повпка свилени на кучинлвога. Ту ти не беше изнашанн своих вредности, већ само туђих мана. Не тражаше ти она судие; сваки свои судиа беше. Ти си оваки, ти онаки : и рита, и дртина, и отрцаница, и какви их не беше, шта га ту грдних речи паде, да их по свима циганима купиш, неби их онаких нашао, наигрђе падаху од свиленог и од кучинлвога. До душе, да е кучиннви груб, и да одере свиленога, где год се очеше о нбга, то е истнна ; али богме и онаи, ма да е од господска рода, пружи език, као да е одпао од цигана, аа онако му ни онаи адраповац не оста дужан: шта ти спаиа, спаин ил проснк, овде е све едно, овде си дроннк као и н, и ниои ни у длаку 6 олби од мене. — Ал какви их дроннка међу лидма има, сами би се дронБци застидили од нбих ! —

А р и с т и д. (Г. 480. пре Хр.) За време грчко-персиВских ратоза прослави сеј Аристид као едан од наИзнатншх мужева, Рођен од плеиените атинске породице одликоваше се како лмбавлга свог оташтва и гонаштвом, тако и лгобавлго правде толико, да га сав народ па и сви доцнш веци прозваше ,,праведни Аристид." У бого на маратонском полго допоможе он наИвише те Грци разбише Персиннце. Он беше едан од оних десет воМвода, што већма лгобећи свое оташтво нег свого славу први уступа Милкгшду врховну власт над воМском. После ослобођена оташтва од душмана поживе Лристид у миру поштован од своих сагра^ана као едан од наиврсншх лгоди. Али Темистоклес хтеде да буде први у држави, па само од Аристида зазирагоћи, стане на овога потварати, да иде за самовлашћу, те код онога лакоумнога, а сувише за свошм независношћу понешенога атинског народа дотера своим красноречивим опадан^м дотле, да се сав народ диже, те Аристида на 10 година из огаштва прогна. Ту се наибол% види, како е речитост кадра оборити и поштен!. Сав народ стече се на суд. У ту гомилу уђе и Аристид. Уз н&га стааше неки прост грађанин, кои непознаваше Аристида, па како ни писати незнађаше. а ок замоли Аристида, 17*