Школски лист

173

п4гове аеки сиромашак, што само едну стару алвину на себи ииађаше. Фокион пружи прст на тога и упита посланика: држите ли мене за горега него што 6 таИ? Боже сачуваВ, рекоше ови. Па е задоволан, а ман& има него а, рече Фокион, н би се морао стидити, кад имагоћи више од н§га, не би био задоволан са своим, отуда видите, да ми ние нужде примати туђе. Поред све ове врсиоста и поред оних иеброИних заслуга за свое оташтво као државник и као воИвода стане опет светина викати на н^га и то под старост нЈгову, те га старда од 80 година осуде на смрт. Он се мирно преда. Кад га поведоше на губиште, викне едан од н&гових ирилтела: ние право! а Фокион мирно одговори: али ние ни необично, тако е нбих гомила поштених лгоди у Атини прошло. Одма после н&гове смрти увидеше сви велику неправду, што е учинише, те све тужител4 Фокионове похватаго и потуку, а Фокиону дигоше красан споменик, али наИвећи споменик остави он потомству своим мишлен4и, те се и данас као наИврсши споминбо. Дамон и Финтил, (г. 380 пре Хр.) Дамон н Финтин били су два верна друга, кои стое и данас као образац верноетп, Они живеше у Сицилит око 380 г. нре Хр. Ту владаху тада грозни господари, између коих навгори беше неки Дионисие, кои многе невине лгоде погуби, а само из страа, што сам у себи стреплнше за многа з.*а дела, што их почини. Та зла нзађоше толика, да их већ више не мога народ трпети. Тада, а у очаЛности за своим оташтвом одваже се и ова оба друга на зло, што га данас хришћанину закон као набвеће безбоштво закраћуе, одваже се, да опросте свое оташтво од така крвника, да га убиго. Ово крвно дело нрими на себе Финтин, али несрећно, ер пре тога буде издан и ухваћен. Не страшећи се призна пред судом свого намеру. Дионисие заповеди, да га погубе. Он замоли само за едну милост; само на три дана, да га пусте, да свого саморану сестру смести а међутим ће ставити другога у замену. Тиран Дионисие држећи за неможно, да ће ко за н^га на смрт осуђена главом добар стати, ни да ће он на смрт осуђени доиста се иа